17365 S5001369 (2)

nauczyciel nie czuje się zbyt pewnie, propozycje ćwiczeń otwierających zaję_cj mogą być takie, o których nauczyciel wie, źe pozwalają mu kontrolować klasę, m przykład, jeżeli nauczyciel pracuje z dziećmi ze szkoły podstawowej, może je p_Q kolei zawołać, wypowiadając na głos ich imiona. Może też zapytać, co pamiętaj, z zajęć z poprzedniego tygodnia (fot 42).

•    Bieganie

Nauczyciel może rozpocząć zajęcia od nauki biegania. Prawidłowe bieganie wymaga dużej, napędzającej ruch siły nóg ze szczególnym uwzględnieniem roli kolan. Wymaga też wyraźnej pracy łokci i poruszania się wszystkich czterech kończyn w kierunku do przodu i do tyłu. Często dzieci biegają z rękami huśtającymi się na boki, a to jest nieefektywne. Nauczyciel, obserwując różne style biegania (niektóre dzieci biegają robiąc długie kroki, inne poruszają się bardzo energicznie, a jeszcze inne w wyraźnie zaznaczonym kierunku), może poprosić dzieci, żeby wypróbowały te różne sposoby poruszania się. Na sygnał nauczyciela* „stop” — dzieci powinny zatrzymać się tak szybko, jak tylko potrafią, robiąc trzy, może cztery kroki, żeby wyhamować prędkość. Celem zatrzymywania jest rozwinięcie szybkości w bieganiu. Nie powinno być ono częste i tylko w wyraźnym celu przekazania wskazówek, które mogą poprawić ich umiejętności.

•    Upadanie

Następnym stadium lekcji będzie nauczenie dzieci upadania. Trzeba w tym celu przećwiczyć kolejne etapy nauki upadania opisane w rozdziale 2, zaczynając od upadku na bok, z pozycji na czworakach, następnie z pozycji stojącej i kończąc na upadku ze skoku z miejsca. Wszystkie upadki kończą się przeturlaniem w bok. Następnie dzieci wracają do biegu, zakończonego upadkiem i przeturlaniem (fot 35). Także i teraz pomysły, co zrobić z ciężarem ciała, żeby upadek był jak najlżejszy i bezbolesny, mogą pochodzić od dzieci.

•    Turlanie

Jeżeli dzieci w klasie mają trudności z poddawaniem się sile ciążenia lub z bezwładnym przetaczaniem się ciała, trzeba popracować z nimi nad turlaniem. Dzięki temu dzieci doświadczą sytuacji, w której ich ciało ulega sile ciężkości. Potem znowu mogą wrócić do biegania i upadania. Można wyjaśnić dzieciom, że turlając uczą się, jak zadbać o siebie w razie upadku.

•    Świadomość środka ciała

Teraz będzie już można przejść do kolejnych, spokojniejszych form aktywności mchowej — ich wspólnym celem może być, na przykład, rozbudzenie świadomości środka ciała. Nauczyciel może poprosić dzieci, żeby obracały się w kółko na

₀j_Ch brzuchach, używając rąk do wprawienia ciała w ruch. Może je też gjpówić, żeby podczas odpychania głośno uderzały rękami o podłogę. Następnie jjjeci mogą zwinąć się w kłębek twarzą do podłogi i w takiej skulonej pozycji „róbować posuwać się do przodu, z kolanami blisko łokci i podkuloną głową.

2 tej pozycji nauczyciel może przejść do ćwiczenia zwanego: „otwierające . zamykające się zwierzątka” oraz innych form poruszania się blisko podłogi, jeżeli w czasie biegania daje się zauważyć, że dzieci nie są w wystarczającym stopniu świadome swoich kolan, co warunkuje dobrą pracę nóg — nauczyciel jjjpże zastosować kilka ćwiczeń. Mogą to być ćwiczenia wykonywane w pozycji stojącej takie, jak uderzanie kolan otwartą dłonią, trzymanie kolan rękami podczas wykonywania różnych ruchów oraz inne ćwiczenia, które pozwolą im doświadczyć kolan (opisane w rozdziale 2).

• Praca z partnerem

pzieci mogą być dobrane w pary już wcześniej w klasie, leżeli jakieś dziecko ma szczególne trudności z poruszaniem, zręczny i troskliwy partner może je wziąć pod opiekę. Jeżeli natomiast dziecko ma zaburzenia zachowania, może pracować z nim nauczyciel. Praca z partnerem może rozpocząć się od przejażdżki metodą plecy-w-plecy, ciągnięcia lub turlania partnera po podłodze. Jeżeli dzieci nie wykonywały jeszcze takich ćwiczeń, nauczyciel może zademonstrować któreś

Fot 43. Chłopcy pomagają sobie w wykonaniu przewrotu