18005 IMG$82

Stosunek prędkości rzeczywistej do teoretycznej nazywa się współczynnikiem prędkości y'

c sa <p ej lub ■ tfc_t *= q>

Strata na energii wywołana przez tarcie wyrazi się związkiem

C| C _ Ci —ęj*C(

1 2 2

a miarą tej straty energii przy wypływie z dyszy jest współczynnik strat energii t; wobec poprzedniego związku

ct—<p c_t

wmhś

Przedstawiając na wykresie i-s adiabatyczne rozprężanie się przy wypływie np. pary, pomiędzy ciśnieniem p i ciśnieniem po, wyrażonymi

Rys. 73-Tarcie przy wypływie pary na Rys. 74-Przepłvw gazu przez dyfuzor wykresie i-t

dwoma izobarami, teoretyczna prędkość odpowiadać będzie odcinkowi AB (rys. 73), oczywiście w podziałce pierwiastkowej. Wobec występującego przy tym zjawiska tarcia uzyskana prędkość będzie mniejsza, mimo ze czynnik rozpręży się od ciśnienia p do po, a więc rozprężanie dzięki tarciu nie mogło się cdbyć izentropowo, czyli nie po izentropie AB, lecz po nieodwracalnej politropie AC. Rzut tych dwóch linii na siebie daje odcinek BD, który przedstawia w skali prędkości lub w skali ciepła odpowiednie straty. Wskutek więc tarcia w dyszy wypływ odbywa się nie izentropowo, ale nieodwracalnie adiabatycznie.

Na rys. 74 przedstawiono przebieg teoretycznego i rzeczywistego przepływu czynnika (sprężania) w dyfuzorze. Proces ten Jest również nieodwracalny i przebiega przy wzroście entropii.

68. Przepływ przy małym spadku ciśnienia. Mając do czynienia | małymi spadkami ciśnień przy wypływie można bez popełnienia więk-

szego błędu przyjąć, że objętość cieczy nic ulega zmianie i że cffecz podczas wypływu nie rozpręża się, więc

pj = v_g = conat

Uproszczenie to dopuszczalne jest ze względu na popełniany błąd dla stosunku ciśnień mniejszego od 1,1 czyli PIP o <1,1.

W tych warunkach można przyjąć, że

?_ 2    f. '

- -—^Ci = - j vdP = v(P₁-P_i) = vAP

Przypuśćmy, że spadek ciśnienia Pi — P_z = AP został wywołany zwężeniem przekroju wypływu z F_x na F₂, co odpowiada zmianie średnicy przy przekroju kołowym z di na d₂, a co wyrazić można stosunkiem przewężenia przekroju m

[vm,i8j

_ ” 2 _/ d₂ \

FM(dtl

Wobec równania ciągłości strugi i przy założeniu, że objętość właściwa podczas wypływu jest stała, czyli wobec v₂ = V\ = v, równanie

Fici

w

przekształci się na stąd

Fi § i F_lc_l

m

mim

VJP =

cg—m cg

c₂(l— rn)

Przeto prędkość wypływu

c_t

mm

,vAP m/s

[Vm,19J

Ilość przepływającego czynnika oblicza się z równania ciągłości strugi przez wstawienie otrzymanego wyżej wyrażenia na prędkość wypływu

Fc M ^F /    2

V V X 1—1

vAP

G = F

[Vni,201

y 1—m* |

Pomijając wpływ prędkości początkowej Ci, otrzymuje się dla pewnego zwężonego przekroju F przy wywołanym tym zwężeniem spadku ciśnienia AP ilość wypływającego czynnika o objętości v m^s/kg lub gęstością gj kg/m* jako

[vm,2ij

G = F|/2 qAP

175