248

Rys. 9.18. Struktura obszaru wycinanego i ponownie pospawanego. Widoczne pozostałości ledeburytu: 1 - materiał wycinany, 2 - spoina, 3 - pozostałości ledeburytu

Rys. 9.19. Pęknięcia w obszarze wycinanym i ponownie spawanym

Jak wynika z powyższych obserwacji po procesie żłobienia tlenowego lub łuko-wo-powietrznego wad spoiny, miejsca wycinania należy szlifować w celu usunięcia obszarów wysokowęglowych. Nie wycięcie ich powoduje bowiem pozostawienie w złączach poprawionych obszarów ledeburytu lub powstanie wysokowęglowego mar-tenzytu, których jeśli nie są popękane nie da się wykryć żadną ze znanych metod nieniszczących. Tego typu wady należy uważać za główną przyczynę pękania spoin poprawianych w warunkach eksploatacyjnych.

Żłobienie łukowo-powietrzne stali kwasoodpornych podobnie jak i stali konstrukcyjnych wywołuje istotne zmiany w SWC (rys. 9.20). Niecałkowicie usunięty metal posiada obniżoną zawartość chromu (do około 6 %), a podwyższoną niklu [30]. Oprócz

w

Z

248