309 2

7.2. ŹRÓDŁA I UKŁADY WODY CHŁODZĄCEJ

W chłodniach wentylatorowych ciąg sztuczny jest wytwarzany przez wentylator osiowy śmigłowy, umieszczony w górnej części chłodni nad wodo-rozdziałem; wentylatory tłoczące powietrze od dołu są stosowane rzadko. Dzięki temu zwiększa się ilość i prędkość przepływu powietrza przez zraszalnik, zapewniając lepsze schłodzenie powietrza niż w chłodni kominowej. Różnica temperatury wody schłodzonej i temperatury wilgotnego termometru A t = t_wi — x może być zmniejszona do ok. 3 — 4°C (rys. 7.9), przy czym odbywa się to kosztem energii zużytej do napędu wentylatora. W chłodniach wentylatorowych umieszcza się nad zraszalnikiem żaluzje - eliminatory, zatrzymujące unoszone silnym prądem powietrza kropelki wody i ograniczające w ten sposób straty unosu.

Rys. 7.9. Przykładowe krzywe chłodzenia dla chłodni kominowej 1 i wentylatorowej 2 t_wi, t„2 - temperatura wody chłodzącej schłodzonej i podgrzanej; At„ - sfera chłodzenia; t - temperatura powietrza mierzona wilgotnym termometrem

Duże chłodnie wentylatorowe (obciążenie hydrauliczne do 20 000 m³/h) są wykonywane jako dyfuzorowe (rys. 7.10a). Wentylatory o średnicach wirników 12 — 26 m i wydajności do 5000 m³/h są napędzane silnikami indukcyjnymi za pośrednictwem przekładni zębatej stożkowej i sprzęgła hydraulicznego, umożliwiającego obok łagodnego rozruchu także ekonomiczną regulację wydajności wentylatora, a tym samym temperatury wody chłodzącej.

Inną odmianą chłodni wentylatorowych są chłodnie wentylatorowe sekcyjne (celkowe), składające się z kilku (niekiedy kilkudziesięciu) sekcji o wydajności do kilkuset m³/h połączonych w jedną budowlę w jednym lub w dwóch szeregach (rys. 7.1 Ob). Wentylatory o średnicy wirnika 2-8 m i wydajności 30 — 400 m³/h są napędzane silnikami indukcyjnymi umieszczonymi nad zraszal-

309