31923 Scan10052 (5)

Vgi. Przy stosowaniu dodatkowej podaży tlenu e natlenienie i wentylację zapewniają mniej-tości oddechowe, rzędu 400-600 ml ~ kg), co obniża ryzyko rozdęcia żołądka. Je-epływ wdechowy jest zbyt mały, wydłuża się i czas przeznaczony na uciskanie klatki pier-jlega skróceniu. Na każdy wdech należy z-łączyć około sekundę, a dostarczana objętość Itrowa powinna wywołać widoczne uniesienie piersiowej. Pozwala to osiągnąć kompro-iędzy dostarczeniem odpowiedniej objętości wej, przy minimalnym ryzyku rozdęcia żołąd-ością czasu przeznaczoną na uciskanie klatki ej. Gdy drogi oddechowe podczas RKO nie zpieczone, należy wykonywać 2 oddechy po 30 uciśnięciach klatki piersiowej.

WENTYLACJI USTA-MASKA

ży ułożyć pacjenta na wznak z głową w pozy-•vęszącej” tzn. z szyją lekko zgiętą na podusz-i głową wyprostowaną (odgiętą ku tyłowi),

'ępnie przyłożyć maskę do twarzy pacjenta ymując ją kciukami.

ostałymi palcami, umieszczonymi za kątami wy należy wysunąć żuchwę dociskając ją do ki. Równoczesne przyciskanie maski do twa-kciukami powinno zapewnić szczelność . 6.8).

etrze wdmuchuje się przez zastawkę wdecho-równocześnie obserwuje się unoszenie klatki iowej.

ępnie należy przerwać wdmuchiwanie powie-obserwować opadanie klatki piersiowej.

ntualną nieszczelność pomiędzy twarzą a ma-można zmniejszyć zmieniając nacisk, inaczej -s*awiając palce i kciuki lub zwiększając stopień ■•.sunięcia żuchwy.

Jeśli dysponuje się źródłem tlenu, należy go poda-■ ać przez odpowiedni łącznik na masce w przepowie 10 l/min.

EK SAMOROZPRĘŻALNY

rek samorozprężalny można połączyć z maską zową, rurką dotchawiczą lub alternatywnymi 'ządami do udrażniania dróg oddechowych, jak A czy Combitube. Przez uciskanie worka wprowa-s ę jego zawartość do płuc pacjenta. Gdy zwal-= ę ucisk, wydychany gaz jest kierowany do atmosfery przez zastawkę jednokierunkową, a worek automatycznie wypełnia się przez wlot umieszczony na jego przeciwległym końcu. Worek samorozprężalny bez dodatkowej podaży tlenu pozwala wentylować płuca powietrzem atmosferycznym (21% tlenu). Po podłączeniu tlenu w przepływie 5-6 l/min bezpośrednio do worka można zwiększyć stężenie tlenu do 45%. Zastosowanie rezerwuaru i zwiększenie przepływu tlenu do ok. 10 l/min pozwala osiągnąć wdechowe stężenie tlenu na poziomie ok. 85%. Podczas rozprężania się worka wypełnia się on wówczas zarówno tlenem zgromadzonym w rezerwuarze jak i podawanym przez przewód doprowadzający.

Worek samorozprężalny umożliwia wentylację tlenem o wysokim stężeniu, ale jego stosowanie przez jedną osobę wymaga znacznych umiejętności. Jeśli używa się go z maską twarzową, często trudno uzyskać szczelność między maską a twarzą pacjenta, równocześnie utrzymując jedną ręką drożne drogi oddechowe, podczas gdy drugą ręką prowadzona jest wentylacja za pomocą worka. Każdy większy przeciek powietrza spowoduje hipowentylację, a gdy drogi oddechowe nie są drożne powietrze może przedostawać się do żołądka. Może to dodatkowo pogorszyć wentylację i znacznie zwiększyć ryzyko regurgi-tacji i aspiracji. Istnieje przy tym naturalna tendencja do kompensowania nieszczelności przez nadmierne uciskanie worka, co zwiększa szczytowe ciśnienie w drogach oddechowych i powoduje przechodzenie większej ilości powietrza do żołądka. Niektóre worki samorozprężalne są wyposażone w zastawki, które

Ryc. 6.9. Technika wentylacji workiem samorozprężainym z maską twarzową wykonywana przez dwie osoby

ALS 53

Europejska Rada Resuscytacji