33052 Strona086

których składniki wzięto v stoliku slechiometrycznym. Masy, w których jest nadmiar iibsUnr pilnej lub nadmiar utleniacza, palą się wolniej, błysk id tiwadłużej.

Im składniki są bardziej rozdor.ione, tym masy palą się szybciej. Przy tym stopień zmijlenii letłlu ma znaczenie największe.

Masy fotobłyskowe stcsije sęw postaci proszku. Spalają się one z prędkościami rzędu setel^ niekiedy i tysięcy metrów na Hokundę. Masy te dopóki nie Uicą charakteru proszku, dopóty niezależnie od gęstości łakwanh achowują swoją prędkość palenia. Natomiast, jeżeli zoshną z,pasowane pod znacznym ciśnieniem, palą się jak szybk) paląiesię masy oświetlające ze stałą prędkością 10—15 mm/sek.

Prędkość palenia mas io;oblykv/jch wybitnie zależy od cha-rukteru, intensywności i Ihrunludziatania impulsu początkowego. Na przykład Foulon* >Wie’cz, że aby skrócić całkowity czas palenia masy fotobłyskovej, sewae należy nie impuls cieplny (zapłon elektryczny, ładirek Dichu czarnego, lont prochowy Itp.), lecz impuls wybuchovy (s)lcilu pobudzająca, ładunek wybuchowy itp.).

Również wielki wpływ m p^ędośc palenia masy ma ilość jednocześnie spalanej masy iotobł/swej. Prędkość palenia masy fotobłyskowej pozostaje staa wćwzaą gdy zmienia się ilość spalanej masy. Dopiero podesa: spaiiiy ras Jotobłyskowych w ilościach przewyższających kUackbsp gramów palenie przechodzi w wybuch. Ładunek masy fotebykowej umieszczony w postaci zwartej masy spala się intersywric niż ten sam ładunek usypany w postaci długiej ścieżki.

Tablica 54

Ilość masy	(Iz.is liłyikii	Cis »<l początku błysk u tlo mnksi-
	soli	limu proiniciiiowaiiia, sc*k
* . 50	O,02£	0,011
' 100	0,01(1	0,013
200	0,053	0,000
300	0,00(1	0.018
500	0,074	0,017
700	0,078	0,020
1000	0,080	0.02(1
1400	0,120	0,0.50

•Z. Foulon: Sęhiess v- Spr.,2 8, 17',933

Jednakże choćby ze zwiększeniem jednorazowego ładunku prędkość palenia wzrastała, to ogólny cza:, błysku nic mulcie, lecz rośnie. Objaśnić to można tym, że rośnie nieco ogólny c/us palenia przy zwiększeniu ilości masy oraz rośnie cza:; 'dygnięciu produktów palenia masy.

W tablicy 54 podano czas błysku ładunków o rożnym ciężarze.

Światłość fotoblysku określają następujące czynniki:

1)    ciepło palenia masy i zależna od niego tcmpcruluru płomienia,

2)    obecność w płomieniu stałych i ciekłych produktów paleniu

0    wysokiej zdolności promieniowania,

3)    skład chemiczny masy, od którego zależy ełcki cieplny reakcji palenia, oraz skład produktów palenia i skład widmu promieniowania błysku,

4)    wielkość ładunku,

5)    wielkość płomienia błysku,

6) . wytrzymałość osłony, w której umieszczono ładunek musy.

W celu uzyskania intensywnych błysków masy foloblyskowe

powinny dawać maksymalny efekt cieplny (ponad 2 kcal/g). Dlatego jako substancje palne mas fotobłyskowych stosuje się proszki metali o wysokiej kaloryczności: proszki magnezu, cyrkonu, tytanu, stopów magnezowych. Przy wyborze paliw metalicznych

1    utleniaczy mas fotobłyskowych kierujemy się tymi samymi względami co i przy wyborze paliw metalicznych wolno palących się mas oświetlających.

W pewnych przypadkach w celu uzyskania odpowiedniego czasu błysku, barwy płomienia itp. do podstawowej mieszaniny utlenia cza i substancji palnej dodaje się substancji specjalnych barwiących płomień lub też substancji o innych specjalnych własnościach.

Dotąd opatentowano znaczną ilość mas fotobłyskowych o różnym składzie, w tym wiele zawierających pierwiastki ziem rzadkich w postaci czystej lub w postaci związków. Wiele z. tych mas nie znalazło szerszego zastosowania z racji rzadkości stosowanych ma teriałów.

Najbardziej efektowne i najbardziej dostępne okazały się mieszaniny azotanów barowego lub strontowego z proszkami magnezu lub proszkami innych metali.

I tak patent angielski 27465 (1914 r.) proponuje stosowanie jako masy panchromatycznej mieszaniny złożonej z 6()"/« azotanu stron towego i 40"/o proszku magnezowego. Mieszanina ta daje intensywne promieniowanie w czerwonej części widma uwarunkowane świeceniem tlenku strontowego i dlatego może hyc z korzyścią stosowana do zdjęć nocnych na błonach panchromalycznych.