39536 Trzy zimy

ELE G JA

Ni zapomnieniem wiecznem, ani pamiętaniem, mgłą gór, ni stolic wrzawą świat nie uspokoi. Aż po latach bojowań krzyż albo i kamień, i ptak zaśpiewa na nim, jak w ruinach Troi.

Miłość, jadło, napoje towarzyszą w drogach, ale nie ku nim bystre zwróciły się oczy. Ciężkie, senne powieki światłość pali sroga i czas ostrzega cicho, nim ciało przekroczy.

Dobre zwierzęta wierne, ludzie krótkotrwali szarpią napróżno ręce skrzepłe w zachwyceniu. A z ziemi głos powstaje: potomku nasz, cieniu, czyżbyśmy darmo ciebie tak długo wołali?

O MŁODSZYM BRACIE

0    czemże on, młodziutki, myśleć ma, jeżeli nie o pędzie schylonych korabli

1    o sławie boju powietrznego nad olszyną, na granicy gór.

0    czemże on, młodziutki, myśleć ma, jeżeli nie o wieńcach nagrody i wyprawach

1    o wiosnach toczących rude rzeki wąwozami lesistego kraju.

W miasteczku lśniącem butami poruczników, pod szumem hangarów lotniczego pułku, chodzi do szkoły. I w skrytym bezwstydzie po sadach kradnie jabłka. O smutku, rozpaczy! niech mu Bóg słodkie jabłka sąsiadów przebaczy: o inne czyny trudno w Oszmianie czy w Lidzie.

O czemże on, młodziutki, myśleć ma, jeżeli nie o nocnych wyprawach do sadów,

0    peruwiańskich miastach zwierząt złotojadów

1    o tem jak okręty drze polarna kra—

A jeszcze co niedziela, w miedzianym okrzyku szkolnej orkiestry, syczą narciarskie zawody

19