13491 Trzy zimy"

POSĄG MAŁŻONKÓW

Twoja dłoń, dziwie, już lodowata, światło najczystsze niebieskiego stropu mnie przepaliło. Jesteśmy oboje jak dwie w ciemności leżące równiny, dwa czarne brzegi zmarzłego potoku w przepaści świata.

Włos wtył nam spada wyrzeźbiony w drzewie, księżyc przychodzi nad plecy z hebanu. Milcząca mija noc i kogut pieje.

Miłości bujny szron, zeschnięte wiano.

Gdzież jesteś, w jakiej mieszkasz dawnej toni, miłości, na dno jakich schodzisz wód, kiedy już ust ucichłych naszych lód płomieniom boskim przystępu nie broni?

W lesie z obłoków, z piany i ze srebra, żyjemy, pieszcząc pod nogami ziemie.

I jest nam dana moc ciemnego berła na zapomnienie.

Miłości, miłości, twoja pierś przecięta dłutem snycerza, o sobie nic nie wie.

U chmurach brzasku, o świtania gniewie, u cieniach wiosen odtąd nie pamięta.

A ly mnie wiodłaś, jak anioł Tobiasza ' nu rdzawe, smutne lombardzkie moczary.

Aż, nadszedł dzień, kiedy cię przestrasza nule słusznej miary.

/, krzykiem, z bezwładną w wąskich rękach trwogą upadałaś w studnię, gdzie popiół panuje i gdzie posłania upleść nam nie mogą jodły północne, ani włoskie tuje.

Czomże to wszystko było, jest i będzie— świat napełniliśmy wołaniem naszem.

Powrócił świt, czerwony księżyc zaszedł, czy wiemy już? Na ciężkim okręcie

nadpływa sternik, zrzuca sznur jedwabny i przywiązuje jedno do drugiego, i sypie na przyjaciół, wrogów dawnych, garsteczkę śniegu.

3₉