46401 ScanImage041

Ryc. 33. Fragmenty uprzęży końskich. (Lalvija, 1974; E. Kivikoski, 1947, M. Mandd, 1976). 1 - Saulu (Łotwa), 2 - Kaarina-Ristimłki (Finlaudia), 3 - Źabtno nad Dźwiną, 4 - Lihula (Estonia)

połączone poprzeczkami lub związane łykiem, na które układano przewożone przedmioty. Z powodzeniem sanie tego typu można było wykorzystywać także w porze letniej (G. Berg, 1941, s. 33).

Nieodłącznym towarzyszem mieszkańca Północy europejskiej był koń, wykorzystywany do jazdy wierzchem i jako siła pociągowa, otaczany wielką czcią i opieką, po śmierci właściciela najczęściej razem z nim składany w grobie (L.A. Gołubicva, 1981, s. 87 n). Głównym elementem rzędu końskiego była uzda z żelaznym wędzidłem i wodzami (ryc. 33). O stosowaniu siodeł w wiekach średnich nic niestety nic wiemy, natomiast znane były, choć nie używane powszechnie, żelazne ostrogi.

Podobnie, jak w całej ówczesnej Europie, także wśród Finów' Zachodnich w VI-VIII w. najbardziej pożądanymi przedmiotami była broń, po trzebna nie tylko do obrony własnej i interesów wspólnoty, lecz także do j polowań. Z dotychczas uzyskanych źródeł archeologicznych wynika, że Fi-nowie posługiwali się toporami bojowymi, oszczepami i włóczniami z źelaz- j nymi grotami oraz dużymi nożami bojowymi (ryc. 34). W dalszym ciąg¹- I powszechnie używano łuków ze strzałami żelaznymi lecz także tradycyjni • kościanymi, zwłaszcza w czasie polowań na drobną zwierzynę futerkową Okazy broni znajdowane na ziemiach fińskich są bądź importami ze Ska&‘ dynawii, bądź wzorowanymi na nich wyrobami miejscowych warsztatów Nowymi elementami w uzbrojeniu fińskim były tarcze, z których w' źródłach