46582 Obraz3 (9)

Jeśli animacja jako działanie jest skierowana głównie na stymulację osobowości, to animator winien łączyć umiejętności, wiedzę i talent pedagoga, psychologa i artysty. Animator powinien charakteryzować się empatią, szczerościąi otwartością, uprzejmością, pogodnym usposobieniem, spontanicznością, bogactwem pomysłów, radością tworzenia, zdolnością do komunikacji, wrażliwością na sytuacje konfliktowe, tolerancją wytrwałością, odpowiedzialnością inicjatywą.

Proces komunikacji w szkole

Proces komunikacji rozpoczyna się z chwilą, gdy jeden człowiek mówi do drugiego, ponieważ odczuwa taką potrzebę - coś się w nim dokonuje. Człowiek żyje swym życiem jak gdyby w pułapce własnego „ja”, w powłoce swej skóry. Rozmowa jest próbą zakomunikowania światu zewnętrznemu tego, co dzieje się w naszym wnętrzu.

Na rysunku 1 posłużono się kołem jako wyobrażeniem człowieka- nazwijmy go Filip. Jego „powłoka skórna” stanowi obwód koła.

STAN RÓWNOWAGI RYS. 1

Na lewym diagramie Filip zadowolony, wykonuje pracę, którą lubi, w stanie względnej równowagi - nie ma żadnych nie zaspokojonych potrzeb, żadnych problemów. Gdy zbliża się południe, Filip zaczyna odczuwać lekki głód, co wyobraża prawy diagram. Ponieważ jednak praca sprawia mu zadowolenie, nie zwraca na mego uwagi, może sobie go nawet nie uświadamiać. Ale jego ciągło może wysyłać bezsłowne komunikaty w formie pewnego zaniepokojenia, rozglądania się po pokoju itp.

Rysunek 2 przedstawia Filipa, który-bardzo głodny-znajduje się w stanie ostrego braku równowagi, co stanowi motywację do szybkiego wydobycia się z niego, czyli zaspokojenia głodu. Wówczas Filip może świadomie posłużyć się komunikatem słownym. Ale jak? Jest niemożliwością zakomunikowanie tego, co rzeczywiście w nas się dokonuje, np. uczucia głodu, frustracji, zmęczenia czy innych uczuć. Sąto procesy fizjologiczne lub stany cielesne, których nie da się przekazać - muszą one pozostać w obrębie naszego ciała. Aby zakomunikować to, co czujemy czy co nas trapi, musimy wybrać pewien kod i dokonać tego, co eksperci od spraw komunikacji interpersonalnej nazywająprocesem „zaszyfrowania”. Wszystkie komunikaty słowie sąkodami-językowymi odpowiednikami naszych uczuć, ale nie samymi uczuciami.

Obecnie wyobrażeniem bardzo głodnego Filipa jest kółko z wielką amplitudą (ostry brak równowagi). Proces zaszyfrowania został ukazany w postaci prostokąta, a kod, czyli komunikat, któiy Filip mógłby przesłać („Jestem głodny”) - w postaci strzałki, skierowanej ku odbiorcy (słuchaczowi).

RYS. 2

KOD LUB KOMUNIKAT „JESTEM GŁODNY” -►

Niekiedy zaszyfrowane komunikaty są wystarczająco jasne. Łatwo można zrozumieć wypowiedź: „Jestem głodny”. Niestety, takie komunikaty są stosunkowo rzadkie. Większość ludzi przesyła komunikaty zaszyfrowane w sposób szczególny. Oto przykłady komunikatów trudnych do zrozumienia dla nauczyciela, ponieważ są one zaszy-

259