50746 Obraz19 (2)

radzieckie „powzięło bowiem decyzję pozostawienia stolicy jej własnemu losowi. Wstrzymanie działań mających na celu opanowanie Warszawy było tego wymownym dowodem**.

W sumie głównym wnioskiem, wynikającym z cytowanych relacji gen. Komorowskiego, było potwierdzenie, wbrew przytaczanym przez niego faktom, ocen zawartych w depeszach wysłanych z powstańczej Warszawy w dniach 5 i 6 sierpnia 1944 r., zarzucających Związkowi Radzieckiemu celowe zatrzymanie się pod Warszawą, a więc obarczające go odpowiedzialnością za tragedię stolicy.

Stawiane Związkowi Radzieckiemu zarzuty podjęła większość historyków i publicystów na emigracji⁴⁰, a także niektórzy piszący w kraju⁴¹.

Tezę tę podchwyciła również część historyków zachodnioniemieckich, szczególnie gloryfikująca historię III Rzeszy ⁴². Mając takie podstawy, mógł gen. Guderian z głęboką ironią napisać: „Ale to niechaj byli sojusznicy załatwią między sobą [...]. My, Niemcy, mieliśmy wrażenie, że nie zamiar Rosjan sabotowania polskiego powstania, lecz nasza obrona zatrzymała rosyjskie natarcie*’⁴³.

Z problematyki powstania warszawskiego uczyniono więc prz.dmiot walki politycznej. Spreparowane zafałszowanie, celowo ożywiane przez określone siły polityczne, odwracają uwagę od właściwych przyczyn katastrofy powstańczej Warszawy. Ma to dalekosiężne skutki, bo nie można wyciągnąć właściwych wniosków z nieprawdziwie odczytanej lekcji historii.

⁴⁰    Por. m in.: W. Pobog-Malinowski. op. cii., s. 696 n. Nic wszyscy jednak historycy na emigracji podtrzymuje tę lezę. Por. np.: J. M. Ciechanowski, op. cii.

⁴¹    Por. m.in.: W Bartoszewski. Rozwaiuniu o powstaniu warszawskim, ..Zeszyły Historyczne” 1984 (Paryż), s. 67. s. 3-16.

^4ł H. Krannhals. Der Wursehauer Auftandt IV44. Frankfurt am Main 1962. s. 84; E. Kern. Adolf Hitler und der Krieg. Prcussisch Oldcndorf 1973. s. 404.

⁴¹ H. Guderian. op. cit.. s. 293.