52119 m pluta mikroskopia optyczna004

i

l

Kontrast fazowy polega przede wszystkim na wytworzeniu między świtu'. m bezpośred-rnm • dyfrakcyjnym dodatkowej różnicy fazy y> równej +90° lub —90 Weźmy najpierw •d uwagę przypadek, kiedy y» = + 90 . Wówczas wektor b należy obrocie wokół jego oiiktu początkowego O o kąt yi = + 90\ Przekształca się on więc w wektor h, - OM,. I¹ dając do niego wektor d. reprezentujący światło dyfrakcyjne, otrzymujemy wektor .••spadkowy t, = ON., reprezentujący pole świetlne w obrazie rozważanego przedmiotu : .wego. Jak widać, wektor te-' jest Krótszy (rys. 8.3a) lub dłuższy (rys 8.3b) niż wektor b, reprezentujący tło pola wid rnia. Dzięki temu in.ność obrazu przedmiotu fazowego .t urna (mniejsza lub większa' liż jasność tla pola widzenia i tym samym przedmiot ten ,i ! i uwidoczniony. P-domic sprawa przedstawia się, jeśli faza światła bezpośredniego /usianie /mi* ona o y = - 90°. Wówczas wektor b przekształca się w wektor b . Do-o do niego wektor , otrzymujemy wektor wypadkowy t. - (ż.V₂, który jest dłuższy iik ,K.3a) lub króts y ( ys. 3.3b) niż wektor b>. Jeśli więc przedmiot fazowy opóźnia fazę l'wałiodzącego przezeń śwatłn (rys. 8.3a), to przy zmianie fazy światła bezpośredniego • , t W obi / tego pr. cdnn 'tu test ciemniejszy, a przy zmianie fazy światła bezpośredni* o y 90' -jaśniejszy niż tło pola widzcni.i mikroskopu. W pierw zvm przy I iku bowiem |t, ^ł    a w drugim |tj|^z >    Skoro natomiast przedmiot f.. w*

pi. v%pies/a fazę przechodzącego przezeń światła (rys. 8.3b), to sytuacja jest odwiotna:

; mianie fazy śwś tla bezpośredniego o y • +90° obraz, tego przedmiotu jest jaśniej . '/>• zmianie fazy światbezpośredniego o y - -90 — ciemniejszy niż tło pola v» *.żerna mikroskopu. Jak bowiem widać z rys. 8.3b, dla y> *= +90’. It,|² > b,|^;. na-i. msI dla tp - -90°. \t₂\³ < |b,:^ł.

Pm ,'ii .cmy. że kontrast obrazu jest określony wzorem (1.89). Wówczas

I.

♦

A	l,-i. i, ~ Ifc.l^1	dla v - +90\	(S.2>
A	/,-/ jb,|*-,iai* /, “ Ib,!^1	dla tp - -90°.	(8.3)
tyc uje	zależności trygonometrycznych |t,I^J i t2l*, or na kontrast obrazu następujące wartości:		az zakładając że
	K - -2<p dla	y- +90°,	(8.4)
	&• + 0 *	tp = -90°,	(S.5)

a zatem kontrast obrazu przedmiotu fazowego wywołującego małe przesunięcie fuzowc , p- chodzącej przez niego fali świetlnej jest wprost proporcjonalny do tegoż przesunięcia fazowego (wyrażonego w radianach).

Kontrast K może być wzmocniony, jeżeli równocześnie ze zmianą fazy światła bcz-po.i,Jniego o y - +90° lub -90^ zmniejszy się jego natężenie. Na rys. 8.3 odpowiada tu .-mniejszemu długości wektorów b, i b₂. które w stosunku do wektora d są za długie.

!

ę tłum iczy tym. że natężenie światła dyfrakcyjnego jest na ogól znacznie mniejsze od natężenia światła bezpośredniego. Aby obydwa rodzaje światła efektywnie interferowały /*• sobą, czyli maksym lic wzmacniały się lub wygaszały, ich fazy muszą byc zgodne lub pr/etiwne oraz ich amplitudy muszą być takie same. Zgodność lut • przeciwność fazy jest .oi utiięta przez obrót wektora b o +90 lub -90 do pozycj b, lub b przy który*... wektory te są prawie równolegle (zgodność fazy) luh antyrównołcgie (przeciwność «zy.

_