54256 JAN PAWEŁ II PIELGRZYMKI DO POLSKI 05

KSIĘGA II. PIELGRZYMKI DO POLSKI, ROZDZIAŁ 2

(2)

PIELGRZYMKI DO POLSKI

Druga Pielgrzymka do Polski

Papież wykorzystywał każdą sposobność do kontaktu z ludźmi. Spotkał się z profesorami KUL, dawnymi współpracownikami, z robotnikami, uczonymi, studentami, a nawet z chórem Akademii Teologii Katolickiej.

Wszędzie witały go tłumy...

Druga pielgrzymka nastąpiła w warunkach niezwykle trudnych, bodaj najtrudniejszych dla Polski. Trwał wprowadzony 13 grudnia 1981 r. stan wojenny.

W związku z planowanymi obchodami Jubileuszu 600-lecia Obrazu Matki Boskiej Jasnogórskiej spodziewano się przyjazdu Papieża już w sierpniu 1982 r. Ojciec Święty uważał za swój „obowiązek religijny i patriotyczny udać się do Polski na Jubileusz” jako „nuncjusz pokoju”. Episkopat zgodnie twierdził, że pielgrzymka „spotęguje jedność Polaków”. W wielu środowiskach odzywały się jednak głosy, że przybywając do Polski w czasie stanu wojennego, Papież go usankcjonuje.

Władze chciały tej pielgrzymki, uważały jednak, że powinna odbyć się później. Generał Jaruzelski poinformował prymasa Glempa: „A więc nie negując, że wizyta papieska ma charakter duszpasterski,

a nie polityczny, nie możemy jednak wykluczyć, iż spowodować ona może zdarzenia lub skutki o charakterze wybitnie politycznym. Z tych też względów czas, na jaki przypadną odwiedziny, nie jest obojętny z punktu widzenia interesów państwa polskiego”.

Jan Paweł II zgodził się odczekać rok, postawił jednak trzy warunki: odwołanie stanu wojennego, zwolnienie internowanych działaczy Solidarności oraz nawiązanie dialogu ze społeczeństwem.

10 listopada 1982 r. zmarł przywódca ZSRR Leonid Breżniew, Lech Wałęsa został wypuszczony z ośrodka internowania w Arłamowie, a 31 grudnia gen. Jaruzelski ogłosił złagodzenie niektórych rygorów stanu wojennego. Wokół wizyty Papieża tworzył się lepszy klimat.

Jednak już podczas przygotowywania trasy pielgrzymki nie obeszło się bez tarć. Strona rządowa nie

„On proponuje ci swoją wielką troskę o ciebie, która ciebie rozumie, która chce cię podnieść i wreszcie ty sam chcesz siebie podnieść. Wysoko. Tak wysoko, jak tylko potrafisz sięgnąć jako człowiek.” - Lech Wałęsa.

5

KSIĘGA II, STRONA