_ ... „ , , t, v T V
Nie jest zadaniem tej pracy interpretacja konkretnych przepisów prawa procesowego lub rozstrzyganie szczegółowych problemów proceduralnych. W oparciu o przepisy proceduralne można jednak ustalić pewien modus postępowania, w sytuacji gdy strona lub sąd, czy to w toku postępowania, w wyroku, czy piśmie procesowym podnosi zarzut błędnej wykładni prawa. Nie trzeba tutaj dodawać, że „zarzut niewłaściwej wykładni dotyczy [...] procesu stosowania, a nie stanowienia prawa” (postanowienie TK z 1 grudnia 1998 r., TS 123/98, OTK 1999/1/4). Z tego też powodu, jak dalej wywodzi TK, zarzut niewłaściwej wykładni nie może być „samodzielną podstawą skargi konstytucyjnej”. Nie ulega wątpliwości, że w rozumieniu naszego prawa procesowego błędna interpretacja prawa stanowi błąd co do prawa (error iuris), a nie błąd co do faktu (error facti). Explicite stwierdza to art. 3983 § 1, w którym mówi się, że naruszeniu prawa materialnego może nastąpić przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie.
Pojęcie wykładni prawa należy tutaj rozumieć szeroko. Obejmuje ono nie tylko wykładnię sensu stńcto, ale także wykładnię sensu largo, a zatem stosowanie nie tylko dyrektyw interpretacyjnych, ale także reguł wnioskowań prawniczych oraz reguł kolizyjnych.
Problem, czy i w jakich okolicznościach nieznajomość prawidłowej wykładni przepisów prawnych może zostać uznawana za usprawiedliwioną analizowaliśmy w kontekście zasady ignorantia iuris nocet w rozdziale i, tutaj więc możemy się ograniczyć do kilku innych kwestii.
m»» 273 ■ ■