także w stosunku do jednostek z obniżonym nastrojem. Rezultaty badania wykazały, że represorzy depresyjni i represorzy lękowi, to jest osoby, które deklarują niski poziom depresji/ lęku, przy jednoczesnym wysokim poziomie zapotrzebowania na aprobatę społeczną, zachowują się tak, jak osoby prawdziwie depresyjne/lękowe, nie zaś tak jak zdrowi. Mówiąc obrazowo, depresyjni i lękowi represorzy nie są w stanie „oszukać” testu uwagowego. Jeśli przyjrzeć się wzorom reakcji charakterystycznym dla osób z niskimi wynikami w BDI/STAI i jednocześnie wysokimi rezultatami w KAS (depresyjni i lękowi represporzy), możemy zauważyć małą ilość reakcji w ogóle. Można zatem domniemywać, iż osoby te starają się „robić wrażenie” zdrowych, bądź też, co sugeruje Eysenck (w druku) oszukują samych siebie, że są zdrowi. Analiza rezultatów osiąganych przez lękowych represorów według wskaźników poprawności i fałszywych alarmów wykazała, iż jest to grupa przejmująca styl zachowania charakterystyczny dla osób prawdziwie depresyj nych/lękowych.
Eysenck (2000; w druku; Derakshan i Eysenck, 1997; Calvo i Eysenck, 2000), a wcześniej Weinberger i in. (1979) zajmowali się badaniami osób lękowych, z uwzględnieniem stylu radzenia sobie ze stresem. Wszyscy ci autorzy podkreślali specyfikę zachowania lękowych represorów. Z informacji dotyczących funkcjonowania lękowych represorów wynika, iż jest to grupa o znacznie wyższym poziomie lęku behawioralnego i reaktywności fizjologicznej w porównaniu do osób niskolękowych. Zdaniem Eysencka (w druku) lękowi represorzy to osoby, które twierdzą, że sąjednostkami kontrolującymi się. Jednakże w badaniach eksperymentalnych przejawiają tendencyjne ukierunkowanie uwagi w stronę bodźców zagrażających, czego nie zaobserwowano u osób niskolękowych (a więc prawdziwie kontrolujących się). Autorzy badań nad lękowymi represorami zwracają także uwagę na brak koordynacji pomiędzy miarami samoopisowymi i fizjologicznymi u tychże osób. Wskazuje się na fałszowanie (tj. minimalizowanie) przez represorów opisywanego
37