69191 SDC10618

■ Tekst]

i

ilistycznycłi, ly artystycz->rzy rozlicz-Iwięde nie-rierrii mogf 3Suzkuto-ikiedy przy wet okrąg słowa brali

h. Niestety ty się tytko zwcfiwt te pojawia! lonych na i b śpiewa* grupa te- i lieśniarif j trumfiys. J

tjsięz/3- I , wydaja i ych stroi- I zd bóstw I igipcft*' 1 ac^isar- 1

raclJ^

źkówta*'

atynicfl

i

nia 2^

f#!

B

I procesji, pomiędzy jakimiś, niestety nie znanymi nam w detalach, rytualnymi j czynnościami. Nasuwa się skojarzenie z procesją w czasie święta Bożego Cia-I la, która — rozpoczynając się i kończąc w kościele — odwiedza kolejno cztery I ołtarze. Przy każdym z nich czytane są określone teksty religijne, a chór śpiewa | pieśni, po czym przy wtórze dzwonków niesionych przez ministrantów i po-I wszechnym śpiewie uczestników procesja rusza dalej.

I Na jednym z papirusów z okresu 18 dynastii w Muzeum Egipskim w Kairze znajdują się cztery pieśni ku czci Amona, recytowane kolejno w trakcie jakiejś ceremonii (procesji). Ponieważ w każdej części jest wzmiankowana inna korona | Amona, być może należy przypuszczać, że na każdej procesjonalnej „stacji” kultowy posąg boga był wieńczony inną ceremonialną koroną, co rzuca nieco światła na przebieg święta. W każdej z pieśni czy hymnów papirusu kairskiego występują różne imiona i epitety boga i różne nawiązania do religijnych mitów. Cała atmosfera tych tekstów przypomina pod wieloma względami cytowany już wstęp do Dekretu Amona, chociaż oba utwory dzieli okres około 400 lat. Oto pieśń czwarta z kairskiego zbioru:

„Oto jedyny król wśród bogów, bogaty imionami, których liczby nikt nie zna! Który wstaje na wschodnim horyzoncie i kładzie się na spoczynek na zachodnim horyzoncie. Jego wrogowie upadają każdego dnia na nowo. Tot unosi jego dwoje oczu i raduje go swoją mocą magiczną. Bogowie świętują z powodu jego piękności, a pawiany wychwalają go. O, Panie nocnej barki i dziennej barki, które przemierzają dla ciebie w pokoju praocean! Twoja załoga świętuje, gdy widzi, że wróg upadł. Jego ciało jest posiekane nożem, płomienie pożerają go, a jego dusza jest jeszcze bardziej karana niż jego ciało, tego potwora, którego ruchy zostały zatrzymane. Bogowie się radują, załoga Re jest uszczęśliwiona. Heliopolis wydaje radosne okrzyki, gdyż upadli wrogowie Atuma! Karnak jest zadowolony, Heliopolis się raduje, Pani Życia (tzn. królewski ureusz — A.N.) jest szczęśliwa, ponieważ upadli wrogowie jej pana. Bogowie Babilonu świętują, ci z

Rys. 17. a. Sistrum, b. Fetysz uch

111