72095 img009

14

14

Kul on mieczem niezgodę, strzały po ziemi rozsiewał,

W złote strzemię wstępował w tmntorokańskim

[grodziszczu.

W tenże dźwięk się wsłuchiwał wielki Jarosław

[przed laty,

Uszy przed nim zatykał Włodzimierz, kniaź

[w Czernikowie, ¹⁷⁵

Śmiercią chwalbę okupił Borys Wiaczesławo-

[wic:

Padł. bo skrzywdził Olega. dorodnego wiciądza.

Pościeliła mu sława gzło śmiertelne na łące,

1 z tej łąki zielonej, na węgierskich rumakach

Tmuiorokania. Tu wszedł w porozumienie z Połowcami i organizował napady na Czernihów przeciw Wsiewo-łodowi Jarosławowiczowi i Włodzimierzowi Monoraa-chowi. Wsiewołod poniósł klęskę i był zmuszony zwrócić Olegowi i Borysowi Czernihów. Sam natomiast uciekł do swego brata, wielkiego księcia kijowskiego Izjasława. Obaj, do spółki z synami, Jaropołkiem i Włodzimierzem Monomaehem ruszyli na Czernihów. Oleg. czując przewagę stryjowskiej koalicji, uchylił się od bitwy, Borys natomiast stanął do nierównej walki i poległ na Nieżatinej Niwie w pobliżu Czernili om a w r. 1078. Zginął jednakże w tej bitwie i Izjasłnw. Sam Olcg uciekł powtórnie do Tmutorokania i raz po raz aż do śmierci (1115) napadał M^respół z Połowcami na    ^

ruskie ziemie.

w. 175. Włodzimierz — oczywiście, Monomach, który w toku M'alk z Olegiem opamwał Czernihów, ale nie był uważany przez mieszkańców tego miasta za prawego Mdadcę

r>

Wiózł Swiatopelk rodzica do Świętej Sofii

180

185

190

|w Kijowie.

Oleg waśnie zasiewał — i zbierał plon. Biado-

fsła wic.

Bo marniało, ginęło dobro wnuków Dadźboga J w książęcycli rozterkach wiek się skracał

[człowieczy.

Rzadko wtedy na Rusi wołali w polu rataje, Ale kruki żarłoczne często na trupach krakały, P<> wroniemu skrzeczały wrony, węszące pa-

[d linę.

l ak to ongi bywało, za dawnych bitew i wojen, kecz nikt jeszcze o takim boju nie słyszał;

[okrutnym.)

Od zarania do zmroku, od wieczora do brzasku. Świszczą strzały hartowne, włócznie łamią się

[z trzaskiem,

Szable grzmią o szyszaki, w szłomy biją tasaki Pośród pól połowieckich, w sercu ziemi niena-

[skiej.

Gleba, krwią ugnojona, siana kością, pakością. Kopytami zorana, obrodziła żałością.

w. 180. Smintopelk, syn Izjasława, kazał przewieźć jego zwłoki na dywanie zawieszonym pomiędzy końmi do Kijowa, do cerkwi św. Sofii.

w. 181. Biadosłamic (w oryginale Goresławic) — gra słów, zamiast Swiatosławic.

w. 182. Dadźbóg — wedle jednych — bóg słońca, wedle innych bóstwo Rusi, względnie książąt ruskich.