83181 Image0012 (3)

WYCHOWAMIL POJĘCIA - PROCESY - KONTEKSTY

po pieniądze, gdyż mam tego dość. Nie pamiętam, co powiedziałem, chyba trochę nawrzeszczałem, bo nie lubię wypuszczać z rąk tego, co mam. Niestety', sumienie kazało mi tak zareagować - oddać pieniądze i już. To wina mojej matki, która wykształciła we mnie czule sumienie, i ono odzywa się zawsze wbrew moim interesom. Nie na tyle czułe jednak, aby oddać alkohol, a raczej odkupić, ponieważ wypiłem go w doborowym towarzystwie wieczorem.

Moje stanowcze żądanie, aby zabierać swoje pieniądze, wywołało prawdziwy popłoch w całej rodzinie pana doktora. Nie sądziłem, że nikomu nie przyjdzie do głowy, że ja po prostu nie chcę wziąć łapówki. Uznano, że obraziła mnie mała suma, w rzeczywistości była ona dla mnie znacząca i ponętna. Wcale nie za mała. Lekarz pojawił się u mnie w mieszkaniu naprawdę wystraszony, był bowiem przekonany, że teraz to już na pewno obleję jego syna na maturze. Trochę mnie to dziwiło, gdyż szkoła pobierała czesne, więc nie sądziłem, że rodzice płacą jeszcze egzaminatorom. No cóż, każda placówka ma swoją tradvqę. A może ta sama tradycja jest w wielu różnych szkołach, nie tylko prywatnych? Wyjaśniłem, że prawdopodobnie w ogóle nie będę w komisji, gdyż polonistów jest wielu, a ja nie mam żadnego doświadczenia i zwyczajnie nie umiem egzaminować. Nawet jeśli będę egzaminował, to pewnie kogoś innego, gdyż nie uczę klasy, do której chodzi jego syn. W ogóle nie uczę klas maturalnych. Jednak lekarz powiedział, że już wie, iż będę w komisji i to tej właściwej. A nawet jeśli coś się wydarzy i rzeczywiście nie będę, to on i tak na wszelki wypadek chce się zabezpieczyć. Dowiedziałem się też, że moja odmowa doprowadziła do tego, że żona dostała ataku histerii (też była przekonana, że mąż za mało włożył do kopert}'), a babcia bardzo się zmartwiła. W domu wszelkie rozmowy dotyczą tylko mojej odmowy. Cała rodzina panikuje i nie wie, co robić. Jak mogę być - mówił ojciec ucznia - tak okropny, skoro wszyscy’ chcą mojego dobra?

W taki to sposób dałem się wciągnąć w rozmowę z lekarzem, który manipulował mną, jak chciał, tak że o mały włos z litości wziąłbym z powrotem tę kopertę, a być może i wytargowałbym jakiś dodatek, gdyż - patrząc z innej perspektywy - ta łapówka nie była znowu taka wielka. Jak już tracić cnotę, to z ważnego powodu, a nie dla paru groszy. Prawda? Ponieważ z natury' jestem uparty, więc odmówiłem, gdyż uparłem się nie chcieć. Ojciec chłopca był do mnie podobny, ponieważ też należał do upartych oraz do trochę nierozważnych. Uparł się, że pow’inienem wziąć, bo to żaden grzech. Aby mnie przekonać, wyjawił mi, że nie jestem pierwszymi nauczycielem tej szkoły, który' otrz\’muje od niego wsparcie finansowe, więc nie mam się co opierać. Krótko mówiąc, maturę miał już chłopak załatwioną, na placu boju pozostałem tylko ja. Kiedy usłyszałem, że jestem ostatnim

140