A1429424 djvu

XVIII.

Nie poznaję Oleńki: uśmiech znikł z jej twarzy,

Z ustek piosnka uciekła. To dziecię wieśniacze,

Ta szczebiotka wesoła —dzisiaj milczy —marzy, Często wzdycha, a nawet czasem skrycie płacze!

fi    fi

fi

-Już sam-na-sam z Oleńką spotykam się rzadko: Liiika mię i pierzcha jak sarneczka płocha;

To jej postępowanie jest dla mnie 'zagadką,

Bo przecież pewny jestem, że mię dziewezt kocha.

fi    fi

fi

I wie, że ja ją kocham, choć z uczuciem owem Nie zdradziłem się przed nią ani je#nem słowem, Chyba przez oczy moje zajrzała mi w łono.

fi    fi

fi

Czegoż plącze? Gdy wczoraj pytałem ją o to, Odpowiedziała mi z dziwnie naiwną prostotą:

'< PT a (Ile, bo... bo twoją chciałabym być żoną...»

22