CCF20090323008

A

M

n

060 Bcex, KTO raM cro»ji co mhoio,

B JHOlblH X0J10;i, H B lUOJlhCKHH 3HOH

OJI KpacHoio OCJICIUHCH) crcuoio.

OlIH ri, IlOMHHajII.HblH npH6j7H3HJTCH Mac BH*y, >1 cjibimy, u *iyBcrByio Bac:

M iy.

H Ty,

M I O    JXO OKIia AOBejlH,

^HTO P°^WMOH IłC TOIIMCT 3CMJIH

H iy, HTO, k pa cm bo ii rp«xnyB iojioboh, CicaKuia: «Cio;w npimwy, icćik ;h>mom».

Xo 1 cjioci> 6bi bccx noHMeHho naina tb.

Aa O I IIH JIM CIIHCOK, 11 Iier/jC y3Ha i b.

A 1H1X COI Kajia H IIIMpOKHM riOKpOB Hi ()c;un>ix, y iimx we no,acjiyiiiaHHi>ix cjiob

O HHX BCnOMMliaiO BCCI7UI H BCiyiC, o hux HC ia6y;iy u n bobom 6c;*e,

H CCJIM ia>KMyr MOM HTMyMeHUblH POT.

Ko ropblM KpM HMT C f OMHJIbOHHbiH Hapo/l

flycib iaK we ohh noMMiiałOT mchh B Kaiiyn moci o MOMMHa.ribHoro jxuh.

A ecjiH Kor/ia-iiHGy/jb u otom crpane Boi^BHi iiyri> 3aAyMaioT naMarmiK Mae

Które ze mną tam razem spędzono W żar lipcowy czy mrozy siarczyste Pod tę ścianę oślepłą, czerwoną.

••

11

I /.nowu się przybliżył zaduszkowy czas, I znowu widzę, słyszę, znowu czuję was:

I tę, którą do okna cudem zawleczono,

1 tę, co ledwie depcze ziemię umęczoną.

I tę, co oglądając się wkrąg po kryjomu, Powiedziała: ,,Przychodzę tutaj jak do domu".

C hciałoby się je wszystkie nazwać po imieniu, Lecz spis zabrano, żyją tylko we wspomnieniu.

Dla nich ze słów utkałam szeroką zasłonę,

Z prostych, biednych słów, które powtarzały one.

Te, które do dziś zawsze wspominani i wszędzie, ! w' nowej biedzie moja myśl wspominać będzie.

A jeśli na me usta nałożą okowy,

Usta, którymi krzyczy naród milionowy,

Niechaj one podówczas wspomną sobie o mnie W uroczystą wigilię mojego dnia wspomnień.

A jeżeli w ojczyźnie, życia mego pomni, Rjodacy zechcą kiedyś postawić mi pomnik,

3(09