CCF20090323008

A 060 Bcex, kto raM ctosji co mhok),

M B JIK)TbIH XOJIOJX, M B HłOJlbCKHH 3HOH,

Uoj\ KpacHOio ocjicimicK) ctchok).

II

On«ri> noMHnajibHbiM npH6jiH3HjicH Mac.

H bh>ky, m cjibiuiy. h MyBCTByio Bac:

H Ty, mto e/u*a ao OKna ;iobcjih,

M Ty, MTO pOAHMOM HC TOIIMCT 3CMJIH,

W Ty, mto, KpacMBoii rp«xnyB iojiobom, CKa3ajia: «C\oj\i\ npnxo>Ky, fcaK

Xoicjioci> 6bi bccx noHMenHo łumunb,

A a othmjim ciihcok, 11 ner/ie y3narb.

J.\mi hhx coTKajia h uimpokhh noKpoB H3 6c;im>ix, y mix >kc uoACJiyuiaHHbix cjiob

O HHX BCnOMMliaiO BCCI7U1 H BC3AC,

O hhx hc aa6y;j[y u b hoboh 6e;ie,

W ccjih 3a>KMy r moh irtMyMemibiH poT, KoropblM KpHMHT CTOMMJIbOHHblH HapO/l,

fi y erb raK we ohh riOMHiiaioT Mena B KanyH Moero i»ommianbnoro aiim.

A ccjih KorAa-nia6y;u> » ;)toh ci paiie

BoiiiBMniy rb 3a^yMaiOT naMHthhk wne,

Które ze mną tam razem spędzono W żar lipcowy czy mrozy siarczyste Pod tę ścianę oślepli], czerwoną.

i ]

I znowu się przybliżył zaduszkowy czas, I znowu widzę, słyszę, znowu czuję was:

I tę, którą do okna cudem zawleczono,

I tę, co ledwie depcze ziemię umęczoną.

I tę, co oglądając się wkrąg po kryjomu. Powiedziała: ,,Przychodzę tutaj jak do domu”

C hciałoby się je wszystkie nazwać po imieniu, Lecz spis zabrano, żyją tylko we wspomnieniu.

Dla nich ze słów utkałam szeroką zasłonę,

Z prostych, biednych słów, które powtarzały one.

Te, które do dziś zawsze wspominam i wszędzie, ! w' nowej biedzie moja myśl wspominać będzie.

A jeśli na me usta nałożą okowy,

Usta, którymi krzyczy naród milionowy,

Niechaj one podówczas wspomną sobie o mnie W uroczystą wigilię mojego dnia wspomnień.

A jeżeli w ojczyźnie, życia mego pomni, Rodacy zechcą kiedyś postawić mi pomnik,

3(09