235 (33)

4£-V4-4>    <*-⁷³>

Równanie tu fantu cieplnego uwzględniające całkowite straty ciepła i organizmu do otoczenia uzyskamy z równaó (8.68) i (8.73):

<?_M - | - \.<er - €f > ♦ *•«*, ♦    <*.74)

G»łto»tir iMy ocftec «yraZooc |Wl wtb/aAi

Analizę równania (8.74) mo/na uprościć. przyjmując, że />, jest cienieniem nasyconej pary wodnej w temperaturze F_f. W powyższych rozważaniach n»e uwzględniono strat cieplnych spowodowanych przewodnictwem cieplnym, ponieważ są one znikome, gdy środowisko otaczające organizm stanowi powietrz*.

8.3. Tcrmografia

Feliks Jaroszsk. Piotr Piskunowicz

8.3.1. Wstęp

Temperatura skóry człowieka jest ważnym parametrem pomagającym określić stan pacjenta. Temperatura skóry jest wynikiem dynamicznej równowagi pomiędzy ciepłem uwalnianym w przemianach metabolicznych i dostarczanym do powłoki skórnej na drodze przewodnictwa cieplnego i konwekcji krwi a ciepłem oddawanym do otoczenia przez promieniowanie, konwekcji i parowanie (patrz rozdział 8.2). Ogniska chorobowe mogą zmienić temperaturę skóry. Mogą one powodować wzrost temperatury lub zmienić właściwości chemiczne tkanek (pH. rozkład elektrolitów itp ). wpływając w ten sposób na ich przewodnictwo cieplne. W obu przypadkach można obserwować zmiany temperatury skóry w stosunku do stanu normalnego Powszechne wykorzystanie termometru rtęciowego w praktyce lekarskiej zapoczątkował Carl WunJerlich w latach 1865-1870. Na początku lat pięćdziesiątych XX wieku stwierdzono, że istotne znaczenie diagnostyczne może mieć poznanie rozkładu temperatury na powierzchni poszczególnych części ciała. Oczywiście badali takich nie można wykonać za pomocą termometru rtęciowego. Oopiero rozwój technik półprzewodnikowych umożliwił bezstykowc wykonanie pomiarów rozkładu temperatury na powierzchni dowolnych obiektów z dostatecznie dużą rozdzielczością i w dostatecznie krótkim czasie. Z uwagi na stosunkowx> wąski zakres dozwolonych zmian temperatury skóry konieczna rozdzielczość powinna wynosić około 0.1 K. Większa czułość utrudniłaby pomiar z uwagi na przypadkowe fluktuacje temperatury skóry. Czas pomiaru powinien być na tyle krótki, aby w czasie pomiaru w jednym punkcie nie nastąpiły zmiany temperatury w punktach sąsiednich (wystarczająca jest stała czasowa pomiaru krótsza niż I ms). Pierwsze bezstykowe pomiary rozkładu temperatury na powierzchni skóry wykonano w latach pięćdzie-

235