5.4. REZONANSOWE UKŁADY KOMUTACJI WEWNĘTRZNEJ 237
tt-2 = h-i ~ — arcsin Vl^ (5.72)
Vi Uco
Indukcyjność rozproszenia obwodu La jest zwykle dużo mniejsza od indukcyjno-ści dławika i przedział czasowy ?i — 2 jest pomijalnie mały w stosunku do czasu trwania procesu komutacji.
Największa stromość narastania prądu przewodzenia tyrystora 7j i pomocniczego tyrystora T2 w całym okresie komutacji występuje na początku przedziału I ( w chwili t = tx). Z zależności (5.18) wynika
di-ri \ _ Uco
, dt / max
(5.73)
Jeżeli indukcyjność rozproszenia obwodu nie jest wystarczająca do ograniczenia stromości prądu zastosowanych tyrystorów, to należy włączyć w obwód komutacyjny dodatkowe dławiki. Często stosuje się do tego celu dławiki nasycane, które umożliwiają ograniczenie stromości narastania prądu w chwili t = tx i nie powodują przy tym istotnej zmiany przebiegów w czasie komutacji.
Wartość napięcia kondensatora osiągana w końcu przedziału I może być określona z zależności (5.19) przy t = t2. Przyjmując, że współczynnik tłumienia jest bardzo mały (olx « v1), napięcie kondensatora w końcu przedziału I można wyrazić zależnością
Uco ~ UC0cosv1(t2 — tx) % Uco /l
Uco
(5.74)
gdzie
viC*
= ^La =
Przy małych indukcyjnościach La można przyjąć
U'r
CO
u
co
(5.75)
W przedziale II tyrystor 7j jest spolaryzowany wstecznie, natomiast prąd ic kondensatora rozgałęzia się na obwód obciążenia (/) i na obwód diody (iD1) (rys. 5.19b), czyli
ic — / + iD1 (5.76)
Prąd ic i napięcie uc kondensatora są określone równaniami (5.7a) i (5.8a), lub — gdy współczynnik tłumienia a2 jest mały w stosunku do v2 — wzorami (3.15) i (3.16), przy uwzględnieniu warunków początkowych [/$( = Ućo, 7lo = I oraz aktualnej wartości indukcyjności układu zastępczego L2 = LK + L'„ (rys. 5.19b).
Na podstawie tych zależności można przyjąć, że prąd ic uzyskuje wartość szczytową w przybliżeniu w chwili, gdy napięcie kondensatora przechodzi przez
zero w rzeczywistości — = — arctg— = — , tj. w chwili