26 (681)

BROM RHKIETOUJH

Makieta ALAS-a w pierwotnym układzie, pokazująca rozmieszczenie poszczególnych elementów wyposażenia we wnętrzu pocisku.

transportowym, co zapewnia także redukcję gabarytów pojemnika. To zaś wpływa na jego masę oraz możliwość rozmieszczenia na nosicielu - samochodzie, śmigłowcu lub okręcie - większej ilości pocisków. Problem wspomagania przy starcie rozwiązano przez zastosowanie, zamiast dwóch silników startowych umieszczonych po bokach kadłuba, jednego, o takiej samej średnicy jak kadłub rakiety, zamocowanego za dyszą wylotową silnika odrzutowego. Wpłynęło to na zwiększenie długości całego pocisku do 2200 mm. W nowym silniku startowym zastosowano paliwo kompozytowe o zmienionym składzie, co przy zmniejszeniu jego rozmiarów i masy (wyraźnym) pozwala zachować impuls właściwy na pożądanym poziomie. Elementem programu obniżania masy startowej konstrukcji było także zastosowanie części bojowej nowej konstrukcji i zmniejszenie jej masy do poziomu 10 kg.

Pocisk kierowany ALAS stanowi aktywny środek wielozadaniowego systemu uzbrojenia kategorii „odpal i zapomnij", cechujący się możliwością działania także w trybie „odpal, obserwuj i koryguj", którego zasadniczym przeznaczeniem jest zwalczanie pojedynczych wozów bojowych i innych celów naziemnych. W ich przypadku pociski zazwyczaj byłyby odpalane z wyrzutni na lekkim pojeździe terenowym, a w razie atakowania jednostek pływających lub obiektów na lądzie od strony morza, nosicielami wyrzutni mogą być niewielkie okręty lub śmigłowce.

Te właściwości nowego systemu umożliwiają obronę określonego obszaru przez niewielkie siły i zadanie przeciwnikowi poważnych strat poprzez uderzenia precyzyjne, zanim do walki wkroczą posiłki. Wykorzystanie syste-    mu ALAS

w bliskim starciu umożliwia rozciągnięcie obszaru skutecznego rażenia celów na strefę 5-15 km oraz odsunięcie linii styku do 25 km od własnych pozycji, czy też realizowanie precyzyjnych ataków na głębsze zaplecze przeciwnika.

Wizja wyrzutni pierwszej odmiany ALAS-a. Miała ona wykorzystywać w charakterze nośnika samochód osobowo-terenowy, a oba przewożone przez niego pociski miały startować z wyrzutni szynowych.

Nie przewidywano, ze względu na stale skrzydła, pojemników transporto-wo-startowych.

Pocisk ALAS na końcowym odcinku lotu naprowadzany jest przy użyciu światłowodowego łącza danych do wysyłania informacji z czujników o celach i odbioru sygnałów sterujących. W głowicy naprowadzania zastosowano kamerę TV (lub IR), umieszczoną w nosie pocisku, która dostarcza operatorowi niezakłócony obraz terenu widziany z perspektywy pocisku. Rakieta zmierza do celu po trajektorii niebalistycznej, omijając przeszkody terenowe lub pokonując je w locie profilowym. We wcześniej zdefiniowanej

strefie ataku operator może wykorzystać głowicę naprowadzania do poszukiwania spodziewanych celów. Po odpaleniu pociskiem kieruje aparatura bezwładnościowa i podąża on po zaprogramowanej trasie dolotu, której długość może wynosić do 15 km. Zadaniem operatora jest dokonanie dzięki łączu zwrotnemu identyfikacji i wskazania celu oraz - wraz ze zbliżaniem się - korekty punktu celowania, by pokrywał się z najwrażliwszym miejscem obiektu ataku.

Kombinacja optoelektronicznej głowicy naprowadzania (CCD lub dwuzakresowa - CCD/IR) oraz światłowodowe łącze danych zapewniają zmianę celu po odpaleniu, atak na obiekt za ukryciem, czy uzyskać precyzję rażenia pożądaną w miejskim środowisku walki, realizować rozpoznanie w czasie rzeczywistym oraz określać stopień uszkodzeń bojowych spowodowanych przez wcześniejsze ataki, zapewnia znaczną odległość zniszczenia celu bez

rezygnacji z precyzji, zminimalizować przypadkowe straty lub umożliwić przerwanie ataku. Głowica pozwala na wykrycie celu z odległości 8 km przy normalnych warunkach świetlnych i klimatycznych, w przypadku słabej widoczności spada ona do 3 km. Konstruktorzy deklarują uzyskanie w przypadku celu naziemnego precyzji trafienia rzędu 1 metra.

ALAS startuje sposobem gorącym z pojemnika transportowo-startowe-go, za pomocą silnika startowego na smp. Po starcie pocisk przechodzi do lotu poziomego na w y -    sokości 150-500 m. Rakieta, lecąc

z pręd- kością przelotową 120-150 m/s, odwija ze szpuli światłowód, który łączy ją z naziemną stacją kontrolną podczas całej misji. Opcjonalne jest radiowe łącze danych, wykorzystujące skokową zmianę częstotliwości FHSS (Frequency Hopping Spread Spectrum). Korekcja trajektorii lotu jest re-

9 /9(inq utecwiihh

C/Ć.UU0 UJOJSMOIIJP