26 (86)

odrzuca się całą badaną partię. Przebadany element, niezależnie od wyników próby, nic może być wykorzystany do montażu łańcucha. Po próbach wytrzymałościowych przeprowadzane są oględziny zewnętrzne łańcucha, łączników i krętlików, następnie każde przęsło i pozostałe elementy łańcucha są cechowane. Na cały łańcuch wystawiany jest certyfikat.

Odbiorom podlegają również wciągarki, stopery i zwalniaki łańcucha. Na każde z tych urządzeń wystawiane są certyfikaty.

1.11. Inne techniki kotwiczenia statków i obiektów pływających

* r

Do długoterminowego kotwiczenia jednostek na dużych głębokościach (powyżej 100 m) stosuje się zespoły kotwic (od 4 do 24)

0    zwiększonych siłach trzymania, a jako cięgna wykorzystuje się stalowe liny. Na statkach i pływających obiektach oceanotechnicznych. które muszą, niezależnie od warunków zewnętrznych, znajdować się z określoną tolerancją nad wybranym miejscem na dnie morza, montuje się systemy dynamicznego kotwiczenia. Każda z kotwic obsługiwana jest przez wciągarkę pracującą niezależnie od innych

1    sterowaną sygnałami płynącymi z komputera pokładowego. Na podstawie sygnałów dopływających do komputera od systemu śledzenia położenia jednostki i urządzeń mierzących zewnętrzne warunki (siła i kierunek wiatru i prądu, intensywność falowania) odpowiedni program komputerowy (z reguły typu samoucząccgo się) opracowuje sygnały sterujące pracą wciągarek kotwic. W największym uproszczeniu można napisać, żc w trakcie przemieszczania jednostki w bok od zadanego położenia luzowane są liny kotwic znajdujących się w kierunku zgodnym z kierunkiem odejścia, natomiast napinane są liny kotwic umieszczonych po przeciwnej stronic jednostki. Powoduje to przemieszczenie zakotwiczonego obiektu w kierunku przeciwstawnym do jego dryfu wywołanego czynnikami zewnętrznymi. Jeżeli istotne jest tylko położenie obiektu nad zadanym punktem na dnie, a jego chwilowy kierunek (czyli ustawienie względem kierunków geograficznych) nie ma znaczenia, liny od kotwic zbiegają się centralnie pod dnem jednostki i poprzez studnię łączącą dno z pokładem (ang. turret) dochodzą do ustawionych na pokładzie wciągarek (rys. 36). Natomiast w wypadkach gdy ważne jest również stałe ustawienie kotwiczonego obiektu względem stron świata, wciągarki kotwiczne ustawione są na obu burtach z przodu i tyłu jednostki. Dzięki temu można kontrolować nie tylko jej położenie, ale i skierowanie. Taki system kotwiczenia prezentuje rysunek 37.

Na pełnomorskich dźwigach pływających, obsługujących platformy wiertnicze i wydobywcze oraz infrastrukturę techniczną na polach wydobywczych ropy naftowej lub gazu ziemnego, stosuje się

Rys. 36. Dynamiczne kotwiczenie statku ze stabilizacją położenia

49