289 (12)

15 Radar w nawigacji 289

Wyszczególnione w tabelach odległości wykrycia radarem różnych obiektów przyjęto dla atmosfery' normalnej. Przy gęstej mgle odległości te mogą być zmniejszone o 15-20%.

Identyfikacja linii brzegowej

Poniżej przedstawiono uwagi praktyczne, dotyczące zakresu i jakości obrazu na wskaźniku radarowym różnych obiektów na wybrzeżu morskim.

1.    Cyple piaszczyste lub czyste, płaskie plaże nie są praktycznie zauważane na wskaźniku w odległościach większych od 1-2 Mm. Często załamywane fale na mieliznach przybrzeżnych mogą być pomylone z linią brzegową.

2.    Płaskie, bagniste i muliste brzegi lepiej odbijają impulsy radarowe niż piaszczyste plaże. Słabe echa obserwowane przy niskiej wodzie, znikają przy wodzie wysokiej. Krzewy i gęste zarośla mogą dawać silne echo, jednak zawsze zależy to od gęstości zarośli.

3.    Wydmy piaszczyste, pokryte roślinnością, są wyraźnie widoczne na wskaźnikach radarowych, co można również pomy lić z rzeczywistą linią brzegową.

4.    Laguny i jeziora wewnątrz lagun nie są dostrzegane na ekranie radaru; czasami wysokie rafy otaczające laguny mogą pokazać się na ekranie, natomiast niskie nie są zauważalne.

5.    Atole koralowe i długie obszary wysepek mogą być dobrze obserwowane na wskaźnikach wtedy, gdy impulsy radarowe biegną do nich prostopadle; szczególnie wyraźnie w idać załamania fal na rafie.

6.    Odbite echa od pochylonych, pagórkowatych wybrzeży są wyraźne i silne. Mogą się tam pojawiać cienie radarowe.

7.    Niskie wysepki dają słabe echa. Porośnięte palmami polepszają odbiór. Wyspy zalesione zawsze dają lepsze echa niż wyspy bez roślinności.

Stosowanie metody linii równoległych (parallel indexing - PI)

Technika linii równoległych jest prostą, wygodną metodą kontroli ruchu statku w rejonach ograniczonych. Metoda opiera się na wykorzystaniu radaru pracującego w ruchu względnym, przez obserwację nieruchomego punktu odniesienia, przemieszczającego się na ekranie radaru z prędkością statku, równolegle w przeciwnym kierunku.

Metoda linii równoległych musi być przygotowana na etapie planowania przejścia nawigacyjnego. Procedura jest następująca:

1)    w^r pobliżu wykreślonych na mapie kierunków drogi nad dnem. wybiera się widoczne obiekty radarowe (rakony, wyspy, cyple);

2)    w bezpiecznej odległości od niebezpieczeństwa wykreśla się kierunek drogi nad dnem KDd, a następnie przez wybrany punkt odniesienia wykreśla się linię równoległą do KDd (punkt C na rys. 5.10), zwaną NAYLINE;