mują. Wiosną, po rozłożeniu ścian sporokarpium, zarodnie wypływają na powierzchnię wody.
Płytkie, żyzne wody - jeziora, stawy, starorzecza i wody wolno płynące, o mulistym dnie, obojętnym lub lekko zasadowym odczynie wody i wysokiej zawartości jonów wapnia.
Rozproszone stanowiska znajdują się w dorzeczu Wisły, Odry i Sanu, najliczniej w południowej części niżu. Gatunek rozpowszechniony w umiarkowanej strefie klimatycznej Europy i Azji, zawleczony do Ameryki Północnej i Algierii.
W „Polskiej czerwonej księdze roślin’' zaliczana do gatunków zagrożonych wyginięciem. Główna przyczyna to regulacja rzek i niszczenie starorzeczy, a także zanieczyszczanie wód oraz intensywna gospodarka rybna związana z zimowym oczyszczaniem stawów. W ostatnich dziesięcioleciach zdecydowanie postępuje zmniejszanie liczby stanowisk.
Ponieważ oprócz zarodników salwinia rozmnaża się także wegetatywnie przez podział, w sprzyjających warunkach wytwarza skupienia liczące tysiące osobników i zarastające całą powierzchnię zbiornika.
Drobna, jednoroczna paproć pływająca po powierzchni wody, trochę podobna do rzęsy wodnej. Łodyga ma długość około 10 cm. Na każdym węźle są osadzone po 2 liście pływające i 1 liść podwodny, zbudowany z nitkowanych odcinków podobnych do korzeni. Liście pływające zielone, eliptyczne, długości 10-14 mm, o górnej powierzchni brodawkowatej i pokrytej szczecinkami. Dolna powierzchnia liści pływających gęsto owłosiona. W nasadzie liścia podwodnego sporokarpia - kuliste twory wielkości około 2 mm, skupione po kilka, każde zawierające wiele zaro-dni.
Zarodniki dojrzewają jesienią; sporokarpia opadają na dno zbiornika i tam zi-
54