27 (515)

solonych. Kiełbasy sporządzano ze słoniny, krwi i mięsa. Do jedzenia dodawano czosnku, gorczycy i chrzanu, a czasami również wschodnich przypraw, przywożonych przez kupców, lub samych wikingów.

Córki gospodarza z pomocą służących i niewolnic nalewały gościom piwo jęczmienne i sprowadzane wino. Do picia używano rogów, których nie można było odstawić wraz z zawartością, toteż należało cały róg wychylić za jednym razem. Pijaństwo było na porządku dziennym. Wykorzystywali to czasem wrogo usposobieni sąsiedzi /wikingowie walczyli też między sobą, a zemsta rodowa przechodziła z pokolenia na pokolenie/ i napadali na hallę, kiedy

biesiadujący mężczyźni byli zbyt pijani, żeby zorientować się, co się dzieje.

Poezja i opowiadanie historii to dwa dary boskie, które społeczeństwo wikińskie bardzo wysoko ceniło i w których osiągało niezwykły kunszt. Podczas biesiady gospodarz siedzi przy północnej ścianie domu, na honorowym miejscu, wyznaczanym bogato rzeźbionymi belkami. To miejsce przysługuje tylko jemu, a belki są cenną własnością rodu, symbolem jego rangi. Skald /poeta/ opowiada o Odynie, bogu wojny, a zarazem ojcu poezji, recytuje pieśni, lub sławi czyny swojego pana. Skaldowie wędrują od jednego dworu do drugiego, ale głównie są to zawodowi panegiryści i kronikarze na służbie możnych. Opowiadania o bogach i wielkich bohaterach są przekazywane ustnie i przechodzą z pokolenia na pokolenie.