33 (546)

mnie samej. I wiecie, ile razy ja to słyszę od was! Tylko w różnych wersjach.

Pewnie teraz odzywa się w was: „No jak to? Przecież romantyczna, prawdziwa miłość to właśnie całkowite oddanie, ja jestem jego, a on jest mój”. Tak, tak. Ja jestem jego, ale on niekoniecznie jest mój.

Od wieków ochoczo oddajemy siehie. Za co?

Za iluzję. Za marzenie o tym, jaki on hędzie.

Że mi zaimponuje, że mi się spodoba, że mnie weźmie, że mnie oszołomi, no nie?

He, he... Dowcip Mleczki mi się przypomina: „Wziął pięćset złotych i mnie oszołomił...”

Co najhardziej oszałamia dziewczyny pragnące miłości? Najhardziej bierze nas to, że facet jest niedostępny. Samotny jak wilk stepowy, nieosiągalny jak wieszcz na Ajudahu skale... Pomilczy, popatrzy głęboko w oczy, a potem znika. Jest męską tajemnicą, jest taki, kurde, boski...

Do tego najczęściej ma bajer. I tym bajerem potrafi tak zanęcić, że od razu jesteś ugotowana — przekonana, że rozpoczyna się właśnie wyjątkowa miłosna przygoda. Tylko jak się do niego dobrać? Im bardziej się zbliżasz, tym bardziej on ucieka. To jest to!

33 DZIEŃ PIERWSZY