42 43 (5)

średniej - było równie stabilne i bezpieczne jak zawsze. Na jej ulicy mieszkali zaprzyjaźnieni i znani od dawna sąsiedzi, wśród nich policjant. Prawdopodobnie Alice, gdy zabrakło jej męża, zaczęła mieć poczucie, że nie ma ochrony. Mimo że fizycznie od lat nie był do tego zdolny, sama jego obecność dawała poczucie bezpieczeństwa. W końcu pewien sen pozwolił jej zrozumieć źródło tego przerażenia.

Siedzę na brzegu basenu z nogami w wodzie i zaczynam czuć, jak skóra mi cierpnie, bo wielkie liście zbliżają się do mnie pod wodą. Czuję, jak skrobią mnie po nogach - ojej... nawet teraz na myśl o nich cierpnie mi skóra. Są czarne, wielkie i obłe. Próbuję ruszać stopami, żeby wywołać fale, które odsuną liście, ale moje stopy są obciążone workami z piaskiem. A może są to worki z wapnem.

-    Okropnie się przestraszyłam - powiedziała - i obudziłam się z krzykiem. Godzinami starałam się nie zasypiać, żeby nie wracać do tego koszmaru.

W wyjaśnieniu znaczenia jej snu pomogło jedno ze związanych z nim skojarzeń.

-    Worki z wapnem? Co to dla ciebie znaczy? - spytałem.

-    Pogrzeb - odpowiedziała. - Czy to nie wapno wrzucali do masowych grobów w Iraku? I tak samo w Londynie podczas epidemii „czarnej śmierci”?

A więc ten groźny obcy to była śmierć. Jej śmierć. Śmierć męża uwrażliwiła Alice na sprawy śmierci.

-    Jeżeli on mógł umrzeć - powiedziała - to ja też mogę. I umrę.

Kilka miesięcy po śmierci męża Alice postanowiła wyprowadzić się ze swojego domu, w którym mieszkała przez 40 lat, do domu opieki. Tam, jak zapowiadano, będą o nią dbać, będzie też miała zapewnione zaplecze medyczne, potrzebne z powodu poważnego nadciśnienia i pogorszenia wzroku w wyniku zmian degeneracyjnych.

Teraz głównym problemem absorbującym Alice stało się rozdysponowanie jej dobytku. Nie miała już w głowie miejsca na nic innego. Przeprowadzka do małego mieszkanka z dużego, wielopokojowego domu - wypełnionego meblami, pamiątkami i kolekcją starych instrumentów muzycznych - oznaczała oczywiście, że musi pozbyć się bardzo wielu swoich rzeczy. Jedyne dziecko Alice, wiecznie podróżujący syn, który teraz pracował w Danii i mieszkał w niedużym mieszkaniu, nie miał miejsca na żadne jej rzeczy. Spośród bolesnych wyborów, jakich musiała dokonać, najtrudniejszy był ten: co zrobić z instrumentami muzycznymi, które wraz z Albertem zbierali, odkąd zamieszkali razem? Często w samotności kurczącego się życia słyszała upiorny dźwięk strun wiolonczeli swojego dziadka, który grał na instrumencie zrobionym przez Paolo Testore w 1751 roku, albo męża grającego na angielskim klawikordzie z 1775 roku, który uwielbiał. A jeszcze angielska koncertyna i stary flet, który dostali od jej rodziców jako prezent ślubny.

S; Każda rzecz w jej mieszkaniu była wypełniona wspomnieniami, których teraz ona była jedyną posiadaczką. Powiedziała mi, że wszystkie te przedmioty w rozproszeniu powędrują do obcych, którzy nigdy nie będą znać historii tych instrumentów i pielęgnować ich tak jak ona. Aż w końcu jej śmierć ostatecznie wymaże wszystkie bogate wspomnienia zamknięte w klawikordzie, wiolonczeli, fletach, piszczałkach i jeszcze wielu innych rzeczach. Jej przeszłość przepadnie wraz z nią.

, Dzień przeprowadzki Alice zbliżał się nieodwołalnie. Jeden po drugim meble i dobra, których nie mogła zatrzymać, znikały: sprzedane, oddane przyjaciołom i obcym. W miarę jak pustoszał jej dom, nasilała się panika związana ze zmianą miejsca.

RtSzczególnym wstrząsem dla niej był ostatni dzień we własnym domu. Ponieważ nowi właściciele planowali poważną przebudowę, domagali się, żeby zostawić im dom zupełnie pusty. Nawet półki na książki miały być usunięte. Kiedy Alice patrzyła, jak wyrywają je ze ścian, poruszył ją widok spodniej ^Hpwy farby, niebieskiej jak skorupka jajka drozda.

43