42 (189)

39

Aie

praef. Orp/i. p. IX. II. Iłom. Ven. 202.

autytji-zr,ę, 6, Hom. u poet. zam. attytJtrr,ę. ([Innych wyrazów z pslwk. aUt złożonych szukay pod ati.

aitXo-jpoę, ó, yi, u Joń. zam. a’ilovpoę, Hrdt. Arist. a’i£v, ob. pod aut. aWvuirvoę, oj, podaią niektórzy zam. aztvTVjoę, zawsze śpiący'.

aitę, u Dor. zam. ati, Schuf. Bion. 11, 1.

a'(ETÓę, ć, u Joń. i poet. zam. aETÓę, u Hom. i poet. trag. Przmtn. aitrótcę, twa, ev, orli, tud. psłw. auTYiSój, orlim sposobem.

aiC,r/ioę, ó, przedłuż, forma wyrazu aiC-nóę, Od. 12, 83.

a i^r_lXoę. oj, II. 2, 318. u-mieścił Wolf w ośtatniem wydaniu zam. dawnego c/.pi^r,-\oę, t. c. aSn/oę, ob. Baltm. Lejc. p. 252.

aiCr/óę, po przedłuż, ai^r/ioę, ó, (spowin. z wyr. Sam, ^to^ czeladź zdatna do woyny i uo myśliwstwa, młodzież, zawsze iednak z ubocznem w^ryobraże-niem uzbroienia, Ho/«. o tęgim czterdziestoletnim parobku, Ileś. op. 441. Poźnieysi maią także o.\Qrtttę, twa, ev. atr,jr,ę, u Joń. zam. atavńę. aCąroę, oj, II. 18,410. dziwnie wielki, wielkością swo-ią wprowadzaiący w zadziwienie, ogromny, niezmierny. Podług ButOn• Lexil. p. 235. aiYiroę i ar/Toę pochodzi od tegoż słowa, od którego i ai-jóę, a zakończenia roę i joę są bierne formy słowowe, iak oeijoę od 8tTaat, ayr,róę od a-yr,, ayapat, a tak podaie tenże B. iako 4ródł. aym, aCm, lub ku, atrn, wzn. podziwienia albo uszanowania, gdzie aim mogło powstać ze sł. aym, iak pa to powstało ze ,sl. payto, prwn. ar,roę.

air.róę, 6, u Dor. zam. az-róę, ctizróę, orzeł, IJóci/i Pind. P. 4, 4. inaczey ar/TÓę.

, ai^aAsoę, a, ov, .tnd. al^a-).-ńę, tę, ( ai^aAr/ ) przypadły sadzą, okopciały, popielaty, o-palony, Ap. R/i.

a&a\Y),Y), (aiSm) sadza, popiół.

ai'3a):óę, tę, t- c. o£i3aAw$,

AIA

Sorirtpoę, Hom_s acSottarspoę, iaraaoę, Pind.

ai$9tti>8rię, tę, maiący postać wstydliwego członka.

aiSopai, atoófir/V, t. c. a\-Stoftai, i z teiniz kładzie się pdkami, często używa się u Hom. a bardzo rzadko w prozie.    *

- *Wi8oę, "AtSt, pdk. 2. i 3. u Ep. od Wionę, od nieuż. "Aię; często a Hom. który ma także W'i8oę8e iako pslw. do Hadesu, się "AiSóęSt, i £{V "A'tOoę, t. i. 0!XW.    ,

aihuAoę, ,zara. att5ov).oę, Ael. h. «. 6, 10.

otiSófpt»v, oj, (alomę, <ppr/v) ten, który iest wstydliwego n-myslu, wstydliwy, skromny, szanuiący; litośęiwy, lituiący się, Sop/i. Oed. C. 237.

a'iftpuat, Hom. i biiSpta, yi, ([ai'Sp«ę) niewiadoniość, nie-•świadomośę, nieznaioiność czego. niebieglość w czem, często u Hom. ; w 1. mu. Od. 11, 271.

ai8ptę, toę, (lOpięj- nieświadomy', niebiegly w czem, z pdk. 2. 0</. 10, 282. Inaczey óńoprjcfę, Eaca^ ev.

aiopooixr<ę, £ę , i aiSpóS'.xoę, ov, (§<xvj) nieznaiący żadnego prawa, bezprawny, dziki, Pind. JS. 1, 90.

aiSpvroę, ov, .t. c. &v(5pUToę, nieustalony, niestały.

**Ai<5mvcóę, Ewę, u Jo/i. vJoę, przedłużona for m a wyrazu "Ai8r,ę, Pluto, Hom. Poźniey-d formowali dla wiersza pdki ‘A'i§óv7i0ę, r,i, r,a. Inaczey Ai-Scojzńę, Antip. Sid. i ’A«0mv, wjoę.

atOtóę, ioę, po skr. ouę, f_;, postępek, którego się kto wstydzi, czynność przynosząca hańbę, afStóę * Wpyciot, II. 5, 787. wstyd, hańba, o Argiwo-wie; 2) wstydliwy członek, a«Soiov, ń. 2, 262. 3) wstyd moralny, wstydliwość, skromność ; poważanie iednego względem drugiego, litość, miłość sławy, ał^m 3ta3’ evi 3u-;p.co, II. 5, 561. mieycie egzocie sławy w sercach waszych.

att3aX^ę, tę, t. c. att3aXr/ę, Orp/i. gdzie radzą raczey czytać ai3a).rię.

a\tt, u Jon. i poet. zam. ad, a w potrzebie skrócenia osta-laity zgłoski «t£v, Herm.

AI0

Rti/mń. Tim. p. 28. Orp/i.

ai3aAtmv, mvoę, lubiący upał, lubiący gorąco, albo czarno-brunatny, iakoby opalony od słońca, (ai'3w), Ttrrt^,T/eocr. 7, 138. prwn. Mcleagr. ep. 111.

a«3aAÓ£<ę, tatra, tj , (ai'3a-Aoę) przypadły sadzą, okopciały, spopielały, II. 2, 415, Y-ójcę, II. 18, 23. przetlały albo czarny popiół; 2) (ai3m) zarzący się, palący się, ZEjsau-jóę, Hes. Th. 72. ogól. wyr. przmtowy ognia.

atS?a\oxofxttta,Yi, ( xofE7T£m ) t. c. iltoXoxofXitia. _f

ai^ra/.oę^ 6, sadza w kominie; 2) t. c. ai3aAv/; 3) o-gień, płomień; 4) iako przmtn. 6, •/), maiący kolor sadzy', Wic. ther. (359.

ai3aAóm, (ai3aAr/[) w sadifę obrócić, na sadzę spalić, spopielić, w popiół albo w' perzynę obrócić, ogól. spalić.

alSahwSr/ę, tę, na sadzę lub na popiół spalony', w sadzę o-brócony ,^- maiący postać sadzy albo popiołu, czarny, okopciały- .

a>.2ia}.wróę, 77, óv, (af^aAóm) nasadzę albo na popiół spalo-ny.

a\Bz, u Dor. zam. £i3e, u-tinaml co miewa często i Hom.

aiStpa, psłw. u poet. zam. t'ię, aiSepa, im górne powietrze, do górnego powietrza, II. 15, G80. 18, 207. Eur. Cycl. 410.

a i3fpE/aSaTEm, (a:3r/p, ip.-,3a rEm) po górnem powietrzu chodzić.

atźtpi, pslw. w poet. 'zam. vj aćJipi, na górnem powietrzu.

aHJtptoę, oj, tud. atBtpia, górno-powietrzny, poAvietrzny, niebieski, iak ’ÓX6p.Ttioę.

aHźtpuóSr/ę, tę, maiący postać albo naturę górnego powietrza, maiący z niem nieia-kie powinowactwo.

ai5zpo($axto), t. c. aiBtptp-[3ar eu.

atStpoftóaxaę, ov, Q (3ócxw ) pasący się na górnem powietrzu.

ai3zpcapofxta, yi, przebieganie górnego powietrza, od at3tpoopóp.oę, oj, (Spó/toc) przebiegaiący górne powietrze.