4 (1220)

poprzednia para zębów już się wyzębiła, zęby pracujące obrócą się wokół osi kółj punkt przyporu odsuwa się od wierzchołka, a więc siła nie jest wtedy przyłożona do wierzchołka lecz niżej i moment gnący jest mniejszy. Biorąc jednak pod uwagę możliwość nierównomiernego rozdziału sił na pary zębów jednocześnie pracujące, pozostaniemy przy wypowiedzianym powyżej założeniu, obliczając, bardziej ostrożnie.

Układ sił działających na ząb przedstawiony jest na rys.5.22. Nacisk międzyzębny P_z skierowany jest normalnie do zarysów kół współpracujących, a więc wzdłuż linii przyporu i przechodzi przez wierzchołek zęba. Nacisk P_z rozkładamy na składową obwodową, styczną do kół tocznych P_Q oraz składową promieniową P_r. Wyjściową siłą do obliczenia koła jest siła P , wynikająca z przenoszonej mocy. Przyjmujemy jej wartość zgodnie ze wzorem 5.12.

Wartość nacisku międzyzębnego P₂ w zależności od P_Q określa wzór*

(5.15)

P = —-— z cosa

Nacisk ten rozkładamy na dwie składowe:

P_ sini?, która wywołuje zginanie zęba,

P_z cos , która wywołuje ściskanie zęba.

Niebezpieczny przekrój zęba m-n leży nieco powyżej dna wrębów, ze względu na zaokrąglenie przy podstawie zęba. Obliczamy ząb jako belkę zginaną i ściskaną. Siła zginająca jest przyłożona do osi belki, w odległości 1 od przekroju m-n.

Moment gnący w przekroju m-n wynosi:

M = P 1 sin*, g z

Przekrój zginany jest prostokątem o podstawie b [cm] , równej szerokości zęba i wysokości g [cm], równej grubości zęba w przekroju m-n.

Naprężenia gnące:

[kG/cm²] •

(5.14)

M_ 6 P 1 sino*’ 6 P 1 sini>r _    l— _____g_

— m    2    —    2

x    b g    b g cosa