63

dalej. Zaczęły rozpaczliwie miauczeć, wzywać pomocy i płakać. Gdy straciły już nadzieję na ratunek, nagle usłyszały dziwny szelest. Umilkły wystraszone. I wtedy ich oczom ukazała się kocia wróżka Elena, która zawsze pomaga kotkom w potrzebie. Była malutką istotą o różowo - niebieskich włosach i głosiku jak srebrny dzwoneczek. Unosiła się nad zagubionymi kotami na skrzydłach przejrzystych jak u ważki. To właśnie ich szelest usłyszały kotki w mroku.

-    Oj, kotki! Czemu tak daleko odeszłyście od domu? Gdybym nie usłyszała waszego miauczenia, na pewno nie wróciłybyście same do domu - powiedziała Elena.

W odpowiedzi kocięta długo i dokładnie opowiedziały swą przygodę wróżce. Prosiły ją, łykając wielkie jak groch łzy, o wybawienie z wielkiego kłopotu.

Po chwili zastanowienia wróżka rzekła:

-    Dobrze. Pomogę wam. Musicie mi obiecać, że zawsze ale to zawsze będziecie mówić rodzicom, gdzie idziecie. A bez ich wiedzy nie odejdziecie tak daleko.

-    Obiecujemy, Eleno! Już teraz wiemy, że tak nie wolno robić - powiedziały kotki.

63