71 (153)

Wikingowie

ich upadku doprowadziły niskie temperatury, jakie zapanowały tam pod koniec średniowiecza (mała epoka lodowa), a także zmiany przebiegu szlaków handlowych.

Wikingowie

Dziś tylko jedno, a może dwa państwa szczycą się swoimi wikińskimi korzeniami. Wyspą Man, terytorium zależnym od korony brytyjskiej rządzi parlament zwany Tynwald, który wywodzi się od legendarnego zgromadzenia wikingów. Jest to zarówno sprawa świadomego wyboru tradycji, jak i sposób podkreślenia odrębności kulturowej. Wfyspa Man, podobnie jak sąsiednie tereny Szkocji, Irlandii i Walii, jest zamieszkana również przez ludność narodowości celtyckiej. Język manx (który był językiem urzędowym do końca lat 40. XX wieku) należy do rodziny goidelskiej języków celtyckich. Mieszkańcy wyspy Man woleli jednak wywodzić swą tożsamość polityczną raczej od Normanów niż od Celtów. Wikińska przeszłość symbolizuje wolność i indywidualizm społeczności, która stworzyła podatkowy raj oraz zorganizowała międzynarodowe wyścigi motocyklowe.

Również Islandia podkreśla swoją wikińską przeszłość ze względu na takie jej cechy, jak wolność i indywidualizm. Zachowane w literaturze Islandii dowody pochodzenia od wikingów stały się podstawią wystąpień przeciwko zwierzchnictwu duńskiemu w latach dwudziestych XX wieku. Jednym z pierwszych działań niezależnej Islandii było przy-wrócenie staronordyckiej formuły ojcostwa w nazwisku. Mieszkańcy Islandii obojga płci przyjmują jako nazwisko imię ojca z końcówką son („syn ) lub -,dottir („córka ). Nowy rząd zażądał także zwrotu staro-islandzkich manuskryptów przechowywanych w Kopenhadze. Althing nadal pełni rolę zgromadzenia narodowego.

Chociaż wikingowie byli w wńecznej podróży, ich wkład w rozwój państw narodowych w Skandynawii nie jest bez znaczenia. Dynastie królewskie, które nadały dzisiejszy kształt państwom Norwegów, Szwedów i Duńczyków, zdobyły swoją pozycję w czasach wikingów. Uregulowany handel ery wikińskiej był nierozerwalnie związany ze

.M Rzeźba męskiej głowy o groźnym wyrazie twa rżyj esL częścią wozu odkrytego w IX wieku, w pochówku królewskim w Osebergu (Norwegia). Jest to zakończenie jednego z ramion rusztowania, które podtrzynwje konstrukcję wozu.

143