Po "Tuczeniu tvcJ, ••
?“**« dobitne
£““■* - S"*10**-'
^POr. $tr. 39j 7 ^ -ć 2 <'Wjo^n;aini
n,Wux?d ob£^ ^^lcŁ ^wiorcd
w-c 5J
^J^amogł^ .oto JE? ****** ‘m"^. ułJad>’ "arg pr7y v
Kolejnym ćwic2_,,v
H>«. 2-f.
k,,<s»ł Ziając w rLT *><
m.ocn,ei ** j£y J?**? niard'^i. Ś,
aj? U'ar?- w lc;i i "r ' n"r°w^c-), pu,
brod?)-choj,/.1|Vc,!f Jo,n;i azcze.1^ ,
£*"■ Ł**y £ :n^ rownic-ż fper. str. 25). KolLyn, ' odd;
P*y ponMcy uscg J« ulrav
ku patyk lub furkę można obciążyć plasteliną, 'liminować oddychanie przez nos, należy za-i/drza. Pomocniczym ćwiczeniem (szczególnie jrmowie spółgłosek J\ f\ o, *') jest nakładanie zębów na dolną wargę i wydmuchiwanie Odmianą tego ćwiczenia jest nakładanie \rargi na dolną i dolnej na górną (bez dmucha-
ćwiczeniem warg jest parskanie i cmokanie, i je zabawa Kwiki. Dzieci dobierają się paranoi ni granej melodii biegają po sali jedno za drugim i woźnica połączeni lejcami). W jednej przerwie akompaniamentem koniki parskają (przez, rianic ust w drgania), w drugiej — woźnica cmoka, l konik biegł dalej. (W początkowej fazie ćwiczenia czycicl musi podpowiadać dzieciom, które mają ać luh cmokać). Po kilkakrotnym powtórzeniu ;>• dokonać zmiany w parach dzieci, by każde miało tiwoóć wykonania obu ćwiczeń. Należy je łączyć ćwiczeniami logorytmicznymi.
trudnym ćwiczeniem jest unoszenie wargi górnej przy zaciśniętych szczękach (widoczne są tylko zęby r»mc), a następnie .opuszczanie wargi dolnej (widoczne tylko zęby dolne).
(\oiczenie języka
Język jest najbardziej ruchliwym narządem mownym, przy jego udziale powstają prawie wszystkie spółgłoski (oprócz p, b, n, /, c), odgrywa też ogromną rolę przy wymawianiu samogłosek.
Ćwiczenie języka rozpoczyna się od dużych ruchów na zewnątrz jamy ustnej, aby dziecko mogło je dokładnie obserwować w lustrze i ewentualnie poprawić błędne wykonanie. Muszą być zachowane przy tym podstawowe warunki higieniczne — czyste, umyte buzie, by
i
83