83 (146)

Marcin Bujnowski

IV. POLITYKA SPÓJNOŚCI UE I JEJ REALIZACJA W POLSCE

Charakterystyczną cechą obszaru Unii Europejskiej jest jego różnorodność. Wie-lonarodowość, bogactwo tradycji i kultur postrzegane jest jako jeden z fundamentów, na których opierać powinien się dalszy rozwój Unii. Jednakże inny wymiar owej różnorodności, jakim są regionalne dysproporcje w sferze gospodarczej i w warunkach życia ludności regionów UE, uznawany jest często za czynnik mogący zahamować dalszą integrację państw członkowskich i harmonijny rozwój ugrupowania jako całości. W tej sferze postulowane jest dążenie do osiągnięcia możliwie największej konwergencji, co stanów i jeden z głównych celów prowadzonej przez Unię polityki spójności.

Polska jest w bieżącym okresie programowym największym - pod względem finansowym - beneficjentem tej polityki. Ostatnia reforma polityki spójności, która określiła jej kształt na lata 2007-2013, oraz przyjęcie perspektywy finansowej, w ramach której wydatki na politykę spójności (wraz z wydatkami na zmiany strukturalne w rolnictwie)¹ stanowią najważniejszą pozycję unijnego budżetu, ugruntowały jej wysoki status jako jednego z głównych obszarów działania Unii Europejskiej. Polska jest zatem w ramach tej polityki adresatem działań, które angażują bardzo istotną część środków budżetowych UE. Zasadne jest w związku z tym postawienie pytań, czy dotychczasowe doświadczenia Polski jako beneficjenta funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności wskazują na dobre przygotowanie naszego kraju do absorpcji tych środków oraz czy będziemy w stanie efektywnie je wykorzystać, mając na uwadze podstawowe cele polityki spójności, jakimi są poprawa konkurencyjności wspieranych regionów i zwiększenie spójności gospodarczej, społecznej i przestrzennej obszaru UE? Od oceny realizacji polityki spójności UE w Polsce zależeć

1

Por. szerzej rozdział Budżet UE i rozliczenia Polski z unijnym budżetem.