88 (130)

kasia: Komu udowadniasz przez cały czas, że w ogóle jesteś warta życia? Nie znalazłaś się tu przypadkiem...

MAŁGOSIA: MęŻOWi.

kasia: Nie, kochanie. Komu? Zanim wyszłaś za mąż. Wcześniej. Komu całe życie udowadniasz?

MAŁGOSIA: Sobie.

kasia: Pewnie też, ale komu najpierw? OK, nie wiesz. Zostajemy z tym, że n i e wiesz. Bo przecież, słuchajcie, partner przychodzi, kiedy już jesteśmy zrobione, gotowe. My jesteśmy gotowe i on też już gotowy. I nie łudźcie się, że tu się coś zaczyna, tu się tylko kont y n u u j e . Żyjemy iluzją, że teraz zacznie się nowe życie, bo ON będzie nas kochał; nas, które nigdy dotąd nie byłyśmy kochane tak, jak potrzebo-wałyśmy. Tak strasznie nam na tym zależy, że nie umiemy tej iluzji zdemaskować. Powtarzasz: „Jemu w końcu udowodnię!’* Wcześniej już komuś nie udowodniłaś. Wcześniej!!! Najważniejszym osobom swojego dzieciństwa. Kto to mógł być w^r twoim przypadku?

Małgosia: Nie wiem.

kasia: Zostańmy z tym „nie wiem”. To bardzo ważny, twórczy moment. Proszę cię tylko o jedno:

88 I BYĆ KOBIETĄ I KIE ZWARIOWAĆ