9 (75)

Sfera zajęciowa

Najbardziej akcentują trudności w nabyciu i wykonywaniu odpowiedniego zawodu -niektóre są zupełnie nieosiągalne. Jednocześnie mają silną potrzebę niezależności finansowej. Nisko jednak oceniają swoje szanse w porównaniu z osobami pełnosprawnymi. Więcej musza natrudzić się. by osiągnąć sukces. Zniechęcają się i ociągają z podejmowaniem zadań.

Ważne dobre przygotowanie zmiany mentalności wobec os. Niepełnosprawnych.

2. Osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym

Nie jest to samodzielna jednostka chorobowa, tylko przewlekłe, niepostępujące zaburzenie czynności ośrodkowego neuronu ruchowego, będące następstwem uszkodzenia mózgu w okresie jego rozwoju. Dziecko rodzi się ze swoją niepełnosprawnością, stąd nazwa dziecięce. Występuje w 0,1-0.3% a wg innych statystyk

0. 1.0,5% (Michałowicz 1986). Najczęstszymi objawami są zaburzenia napięcia mięśniowego; dyskineza, zaburzenia w postaci bezładu móżdżkowego; porażenia i niedowłady 4 lub 3 kończyn (2 kończyn po jednej str. Ciała albo dwóch dolnych); ograniczenia rozwoju psychoruchowego, zaburzenie ruchów wczesnodziecięcych; uszkodzenie wzroku, słuchu; zaburzenia rozwoju mowy; u ok. 44% przypadków¹ niedorozwój umysłowy, czasem padaczka.

Występują 3 typy m.p.dz.:

1.    spastyczne (zwiększona odp. mięśnia na jego rozciąganie i zakłócenie unerwienia przeciwstawnego z utrudnianiem lub niemożliwością wykonania ruchu

2.    niespastyczne

3.    mieszane

Pierwsze objawy powstają 3-5 miesiąc życia (nie unosi głowy, nie potrafi pełzać, raczkować, siadać: staje ze skręconymi do wewnątrz udami i zgiętymi stopami, opierając się tylko na palcach. Im szybciej nastąpi rozpoznanie tym większe są szanse na poprawę możliwości dziecka.

Przeżywają stany nieakceptacji. frustracji Przebadano 60 osób

Ogólnie wyniki dziewcząt są wyższe i bardziej jednorodne Sfera osobowościowa

Potrzeba rozwoju i bycia normalnym najważniejsze dla osób po m.p.dz.: widzą potrzebę większej wytrwałości, odwagi, stawiania czoła wyzwaniom życiowym. Chęć odsunięcia się na bok, cierpienie w milczeniu, najchętniej ukrywaliby swą niepełnosprawność. Najlepiej wśród najbliższych.

Sfera rodzinna

Podstawowym oparciem, aż chwilami dochodzi do poczucia winy. Obawy co do własnego w przyszłości związku i jego trwałości.

Sfera społeczna

Sfera kontaktów ze względu na utrudnione poruszanie się b. ważna. Częste obawy dotyczą okazywanie litości, traktowanie ja nienormalnych, wypytywanie o defekt, wyśmiewanie. Prze to wolą być w gronie niepełnosprawnych niż innych ludzi.

9