a4

łego, dziwnego. Próbują coś sobie przypomnieć i nic mi nie przychodzi do głowy. Próbują coś powiedzieć, ale nie sposób powiedzieć cokolwiek. Wszystkie słowa i myśli gdzieś się rozbiegły. W głowie pojawiają się błyskawicznie jakieś obrazy przedmiotowo-materialne i natychmiast znikają. Kiedy próbowałem i próbuję ooś powiedzieć lub sobie przypomnieć w formie słownej, to męczę się bez przerwy, szukam i często nie znajduję określonego słowa dla wyrażenia swej myśli. Te nie kończące się trudności z przypominaniem sobie określonych słów, myśli, doświadczeń albo też niezrozumienie tych czy innych pojęć nie pozwalają mi uczyć się, zapamiętywać i uświadamiać sobie tego wszystkiego, czego kiedyś uczyłem się, co pamiętałem, wiedziałem, odczuwałem...

Pisałem już o tym, że po zranieniu utraciłem pamięć — jest ona rozerwana, rozdrobniona na oddzielne «małe pamięci». Przy czym te «małe pamięci® urato- ' wały się też w niewielkim stopniu, tylko w nieznacznej części. Usiłuję przypomnieć sobie, co tylko mogę, ale... nic z tego nie wychodzi, w krańcowym przypadku przypominam sobie kilkanaście słów, nie więcej — to wszystko. Niczego więcej nie mogę sobie przypomnieć...

Nie mogłem się niczym zajmować, od razu wszystko zapominałem i nic nie mogłem sobie przypomnieć. Do czego nie zabrałbym się, wszystko- uciekało z pamięci. Kiedy zostałem sam, to dosłownie jakby jakiś skobel założono na moją pamięć...

Jakżeż dziwne zmiany zaszły po zranieniu. W głowie urwały się jakieś związki pamięciowe i do tej pory ten stan pozostaje. Znaleźć by te powiązania, naprawić je, tak jak elektrycy naprawiają przerwane druty w miejskiej sieci!”

Wszystko to trwa bez przerwy: w domu, w mieście, na spacerach, i wtedy, kiedy jest sam, i wówczas, gdy próbuje znaleźć kontakt z otoczeniem.

„Kiedy chodzą po osiedlu i spostrzegam przedmioty, rzeczy, różne zjawiska, to ciągle jestem zmuszony coś sobie przypominać, wysilam się, aby przypomnieć sobie, jak nazywa się ta lub inna rzecz, ten czy inny przedmiot, to lub inne zjawisko. Specjalnie tym się nie martwię...

Siedzę na ławeczce przy domu i rozmawiam ; sąsiadami; prosta, stereotypowa rozmowa, a napięcie u mnie rośnie; próbuję wytężać pamięć, aby przypomnieć sobie i zrozumieć, co do mnie mówią i co powinienem odpowiedzieć. A kiedy zaczynam rozmawiać z matką lub którąś z sióstr, natężam pamięć i denerwuję się, pragnąc odebrać i zrozumieć, co do mnie mówią i co powinienem odpowiedzieć lub wykonać... A tu niemożność przypomnienia sobie potrzebnych mi słów czy zwrotów... Czasem przypomni mi się niewielka część tego, co chciałem powiedzieć, a reszta utkwi gdżieś w głowie i nie można jej wydobyć! Członkowie mojej rodziny wypytują mnie, pros'zą, bym opowiedział im o sobie, lecz nie doczekawszy się tego odchodzą lub rezygnują z wypytywania. Co robić, nie mogę przypomnieć sobie, o czym chciałem im powiedzieć! Na zebraniu boję się zabrać głos, szybko bowiem zapominam, o czym mówiono, i nie wiem, co mógłbym powiedzieć, zwłaszcza że w głowie mam pustkę albo plątaninę słów — wszystko tak rozsypane w głowie, że nie sposób pozbierać słów i myśli. Z tego względu nie próbuję nigdy odzywać się na zebraniu...

111