a3

okazuje się, że o pierwszym już zapomniałem i znowu go nie rozumiem. A w samej rzeczy muszę za każdym razem doszukiwać się określeń i sensu pojęć, z którymi przyszło mi się- zetknąć. W końcu na dobre zapamiętałem te twierdzenia i pojęcia w nich zawarte, a stało się to po miesiącu lub dwu codziennego treningu, ale nauczyciel idzie dalej, wykłada nowe twierdzenia, wprowadza nowe pojęcia, lecz ja nie jestem w stanie tego wszystkiego spamiętać i zrozumieć, zajęcia nie przynoszą mi żadnego pożytku. Tak to już jest: jeżeli' muszę coś zapamiętać, chociażby twierdzenie, to potrzebuję na to około dwu miesięcy i to pod warunkiem, że niczym innym nie będę się w tym czasie zajmował. To twierdzenie, tak jak i inne słowa, którymi się teraz posługuję, wejdzie do mojej «afatycznej» pamięci, lecz jeżeli nie będę go sobie przypominał, to całkiem je zapomnę, podobnie jak zapomniałem i nie mogę sobie przypomnieć innych twierdzeń. Wydaje mi się, że już nigdy nie zapamiętam i nie zrozumiem ani geometrii, ani gramatyki, ani fizyki ani innej nauki — taka jest teraz moja pamięć i moja głowa!

To okropna rzecz — co spotkało mnie w . życiu: dziwna jakaś choroba — bezmózgowie — znikająca pamięć, nierozumienie otoczenia, twierdzeń”.

Może tak wygląda sytuacja w odniesieniu do skomplikowanych systemów wiedzy — geometrii, fizyki, gramatyki? Co będzie, kiedy uprościmy zadanie i przejdziemy do prostych rachunków z I, II czy III klasy?... Może to będzie łatwiejsze?... Ale i tu czeka nas rozczarowanie. Okazuje się, że ułożenie prostego systemu liczb jest tak samo trudne jak opanowanie skomplikowanych pojęć naukowych.

„Po zranieniu całkiem zapomniałem liczyć i nie pamiętałem ani jednej cyfry (tak jak nie znałem liter).

I znowu siedzę obok nauczycielki, uśmiechając się do niej półgębkiem, z nadzieją, że szybko się obudzę z tego strasznego snu, że to niemożliwe, abyiń nie umiał mówić, czytać, liczyć. Długo patrzę na cyfrę, jak bym sobie coś przypominał albo na coś czekał. W końcu przypomina mi się początkowa cyfra — jeden (1), i kolejno zaczynam liczyć po cichu: «jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem... siedem!* — mówię głośno patrząc uparcie na cyfrę 7. Zdarza się, że nie potrafię odpowiedzieć, ile to jest sześć razy sześć — trzydzieści sześć, czterdzieści sześć albo trzydzieści? Albo i więcej. Czasem się zdarza (sam to zauważyłem), że nawet nie wiem, ile to jest ... dwa razy dwa? Jakaś fatalna siła bez przerwy zaćmiewa mój uszkodzony umysł.

A jaka plątanina z tabliczką mnożenia! W tym -przypadku .przypominam pięcioletnie dziecko. Nie znam ani jednej cyfry! Ale rozpoczynają się zajęcia z arytmetyki i przebiegają lepiej niż nauka liter. Przecież cyfry są prawie jednakowe,_ wystarczy zapamiętać zaledwie dziesięć sztuk, a później już wszystko powtarza się z małymi odchyleniami i dodatkami. Ale nauczycielka domaga się, abym liczył od końca... od dziesięciu do jednego. Dla mnie to po prostu męka — w początkowym okresie nie mogłem tego wykonać! Potem mi się udało. Początkowo liczyłem od jednego do dziesięciu; potem odejmowałem jedną liczbę, ale nie mogłem jeszcze wypowiedzieć słowa «dziesięć», a następnie odejmowałem po jedynce do ośmiu i tak aż do końca. Wielką trudność sprawiało mi takie liczenie od końca! Początkowo było mi bardzo trudno dodawać liczby (bowiem od nowa uczyłem się dodawać!), tym trudniej, że musiałem posługiwać się «alfa-

169