Prócz tego dla oceny właściwości szumów lampy stosuje się czasem również współczynnik szumów, będący stosunkiem skutecznej mocy szumów na wyjściu urządzenia do mocy, którą otrzymałoby się przy praktycznym ograniczaniu szumów do minimalnej wielkości szumów ruchów cieplnych
(13.10)
± f = rwy gkTSf
gdzie:
g — przewodność dla prądu zmiennego diody zastępującej triodę,
T — temperatura bezwzględna,
Af — szerokość pasma przenoszonych częstotliwości, k — stała Boltzmana.
13.2. POMIAR SZUMÓW WIELKIEJ CZĘSTOTLIWOŚCI W LAMPACH ELEKTRONOWYCH
Współczesne metody pomiaru parametrów szumów lamp elektronowych polegają zasadniczo na porównaniu napięcia szumów odniesionego do siatki lampy ze znanym napięciem szumów generatora wzorcowego. Przy pomiarach szumów lamp należy zapewnić dostatecznie duże wzmocnienie, które pozwoliłoby otrzymać na wyjściu przyrządu moc dostatecznie dużą do zmierzenia.
Podstawowymi elementami każdego urządzenia służącego do pomiarów parametrów szumów są: wzorcowy generator szumów, z którego sygnałem dokonuje się porównania szumów lampy, wzmacniacz pasmowy z dużym współczynnikiem wzmocnienia oraz przyrząd wskaźnikowy.
Wzorcowym generatorem szumu może być generator sygnałowy, opornik szumiący o czynnej oporności lub też szumiąca dioda, pracująca w zakresie nasycenia.
Zastanówmy się nieco bardziej szczegółowo nad ostatnim typem z przytoczonych generatorów. Schemat diody szumiącej pokazany jest na rys. 13-1. Prąd szumów diody Iad określony jest w przybliżeniu wzorem (13.4). Prąd ten przechodząc przez oporność R, włączoną między katodą i siatką badanej lampy, daje
182