amat urz kr045

telewizyjna, linia koncentryczna, a nawet po prostu odcinek splecionych przewodów w izolacji (rys. 3-11).

Odcinek linii sprzęgającej stosuje się w następujących przypadkach: urządzenie nadawcze zainstalowane jest w pewnej odległości od końca linii przesyłowej anteny,

O)

£ ^mr^m    TT

[ £xxxx>oo<g I V/

L ^f-s ^lir*^a l_s | s:

b)

\ F

+

trycznej

Rys. 3-11. Przykłady linii sprzęgających obwody wyjściowe nadajnika: a) przejście z niesymetrycznego układu nadajnika na symetryczny antenowy układ wyjściowy (filtr jt); b) przejście z symetrycznego układu nadajnika na niesymetryczny układ wyjściowj' linii zasilającej: c) włączenie linii zasilającej antenę Windom poprzez odcinek Unii koncen-

—    konstrukcja i wymiary cewki anodowej i antenowej układu sprzęgającego są jednakowe i trudno dobrać między nimi zmienne silne sprzężenie; stosując małozwojową pętlę sprzęgającą z odcinkiem linii, otrzymuje się w niej znaczne prądy i można osiągnąć silne sprzężenie regulowane w szerokich granicach,

—    przy łączeniu układów symetrycznych z niesymetrycznymi, co odnosi się tak do nadajnika jak i do linii zasilającej antenę,

— wymagana jest znaczna filtracja częstotliwości harmonicznych pojawiających się zwykle na wyjściu układu nadawczego; dzięki nieznacznym wymiarom cewek sprzęgających dodatkowej linii, szkodliwe pojemności układu są niewielkie, a dzięki temu przenikanie częstotliwości harmonicznych jest utrudnione. Zalecane jest tu stosowanie odcinków linii o małej oporności falowej (np. kabel koncentryczny).

Cewki linii sprzęgającej mają 1 -r- 2 zwojów i są silnie sprzężone z obwodami strojonymi. Umieszcza się je od „zimnej” strony obwodów strojonych, tzn. w dolnej części układów niesymetrycznych, a w środku geometrycznym układów symetrycznych (rys. 3-11). Dla zapewnienia absolutnej symetrii prądów w linii sprzęgającej można jeden z jej końców (położony dalej od masy) uziemić przy cewce sprzęgającej (rys.3-12).

Rys. 3-12. Uziemianie przewodów odcinka symetrycznej linii sprzęgającej: a) układ niesymetryczny nadajnika; b) układ symetryczny nadajnika

Przy zasilaniu anten linią niesymetryczną (np. antena Windoma) należy unikać prowadzenia przewodów zasilających wewnątrz pomieszczenia; ma to na celu niedopuszczenie do przenikania energii elektromagnetycznej w obwody zasilania sieciowego, a więc i do powstawania bardzo silnych zakłóceń lokalnych. Problem ten rozwiązuje dobrze linia sprzęgająca, którą łączy się nadajnik z dodatkowym obwodem strojonym niesymetrycznej linii zasilającej. Jako linię sprzęgającą wykorzystuje się odcinek kabla koncentrycznego. Zewnętrzny płaszcz kabla łączy się z obudowami ekranującymi nadajnik i obwodu sprzęgającego antenowego. Długość kabla nie powinna przekraczać fali.

3.4. Układy sprzęgające z koncentryczną linią zasilającą

Przy zasilaniu anten poprzez linię koncentryczną na całej długości od nadajnika do anteny, obwody sprzęgające przybierają układ jak na rys. 3-13. W najprostszym z nich (rys. 3-13a) cewka L* — ze względu na niewielką oporność falową linii koncentrycznej (73 D) — utworzona jest z 1 -r- 2 zwojów grubego przewodu i umieszczona od strony ziemi w pobliżu obwodu L_a C_s\ powinna ona być w stosunku do cewki L_a przesuwana (dobranie optymalnego sprzężenia obwodów). Układ, w którym składową indukcyjną dołączonego kabla koncentrycznego kompensuje się szeregowym kondensatorem C* (około 70 pF). przedstawiony jest na rys. 3-13b. W układzie tym osiąga się najlepsze dopasowanie koncentrycznej linii zasilającej do nadajnika.