B (80)

Krążownik włoski „RAJMONDO MONTECUCCOLI”

Opracowanie graficzne i opisowe

BOGDAN WASIAK-BYDGOSZCZ

Rajmondo Montecuccoli wszedł na wyposażenie marynarki włoskiej w 1935 r. Należał wówczas do klasy lekkich krążowników. Okręty tego typu cechowała duża szybkość, silne, wszechstronne u-zbrojenie i wyposażenie oraz słabe stosunkowo opancerzenie. Wielokrotnie przebudowywany, przezbrajany i modyfikowany, jest w chwili obecnej okrętem szkolnym włoskiej marynarki wojennej.

CHARAKTERYSTYKA

OKRĘTU

Wyporność — 7675 t.

Długość — 182 m.

Szerokość — 16,5 m.

Zanurzenie — 5,4 m.

Napęd — 2 turbiny parowe o łącznej mocy 75000 KM.

Szybkość — 29 w.

Załoga — 522 osoby.

Uzbrojenie

6 dział 152 mm.

4 działa uniwersalne 100 mm.

10 działek plot. 40 mm, 6 działek plot 20 mm oraz wyrzutnie bomb głębinowych.

Pancerz: linia wodna 85 mm, pokład 30 mm, artyleria główna 70 mm.

Skala modelu — 1:250.

WSKAZÓWKI OGÓLNE

Do pracy nad modelem niezbędne będą dodatkowo takie materiały, jak tektura o grubości 1—1,5 mm. karton kreślarski, drut 0,5-—1,5 mm, szpilki, nici oraz kawałek łupliwego drewna. Musimy ponadto zaopatrzyć się w następujące narzędzia:    średniej wiel

kości nożyczki, zużyte żyletki, szczypce uniwersalne, farby wodne oraz pędzelki do farb i kleju. Autor proponuje użyć kleju o nazwie „Butapren”. Daje on bardzo mocną i elastyczną spoinę oraz odznacza się dużą przyczepnością do metalu i tworzyw sztucznych, nie wymaga też pośpiechu przy składaniu części. Można również użyć klejóW nitrocelulozowych, jak „Cristal-Cement”, „Hermol” lub „Toxa-Cement’\

WYKONANIE MODELU

Jakkolwiek model jest trudny i pracochłonny, brak miejsca zmusił autora do poważnego uproszczenia materiału i zrezygnowania z wielu drobniejszych detali wyposażenia 1 uzbrojenia. Poprawny wygląd modelu uwarunkowany jest ścisłym przestrzeganiem wskazówek zawartych w opisie budowy. Jeśli spotkamy w nim zalecenie, że jakiś segment należy podkleić tekturką lub kartonem, bezwzględnie należy to wykonać. W przeciwnym razie części te u-legną zdeformowaniu, a co gorsze — mogą nie pasować dp innych elementów, gdyż w planach u-względniona została grubość tektury. Model można wykonać w wersji stołowej, tzn. do linii wodnej lub pływającej (z poszyciem dna). Przy siatkach tych części, które cechuje skomplikowany sposób wygięcia, narysowany jest schemat ich kształtu, na ao * należy zwrócić uwagę przed wycinaniem. Pożądane jest również nacinanie żyletką lub ostrym nożem linii zagięć poszczególnych elementów, co ułatwi ich montaż i podniesie estetykę wyglądu.

KADŁUB

Szkielet kadłuba dzieli się w płaszczyźnie poziomej na część nadwodną i podwodną. Wręgi części nadwodnej oznaczone są literą „W” oraz kolejnymi cyframi arabskimi. Podłużnice tej części noszą o-znakowanie 1, la, lb. Wręgi części podwodnej — literą „W” i numerami rzymskimi. Podłużnice — cyframi 2, 2a, 2b.

Wszystkie te części naklejamy na tekturę grubości 1—1,5 mm, a podłużnice na jednym, wystarczająco długim pasku tektury. Dla zachowania właściwej ich symetrii postępujemy następująco: wzdłuż dolnej kraw*ędzi paska tektury o rozmiarach 75X4 cm rysujemy linię prostą, która będzie określała dolną krawędź podłużnie części nadwodnej (cz. 1, la, lb). Po starannym wycięciu podłużnie (bez wycinania szczelin na wręgi) przyklejamy je do tektury wzdłuż nakreślonej linii. Podobnie postępujemy z elementami .części podwodnej (cz. 2, 2a, 2b), z tą różnicą jedynie, iż wykreślona linia prosta oznaczać będzie górną krawędź tej podłużni-cy. Na jednym pasku tektury naklejamy również elementy części dennej (cz. Ml, M2. M3). Dotyczy to w równej mierze dziobowej części pokładu <cz. 1, 2) jak i rufowej (cz. 3, 4). Ponieważ w elemencie pokładu śródokręcia (cz. 3), ze względu na brak miejsca zamieszczono lufy dział artylerii głównej (cz. 54), należy je wyciąć przed podklejeniem tej części tektury.

Na arkuszach A i B — obok elementów szkieletu — zamieszczone są szablony i wzorce końcówek masztów, żurawików, wsporników itd. Winniśmy je przechować do chwili, kiedy będą nam potrzebne. Montaż szkieletu rozpoczynamy od przymocowania części dennej (Ml, 2, 3) pineskami do równej powierzchni deski (podłogi). Pineski wbijamy w kilku miejscach pomiędzy wręgami po obydwu stronach linii środkowej, co zapobiegnie wichrowaniu się szkieletu w trakcie jego budowy. Podłużnicę części nadwodnej przyklejamy na styk wzdłuż linii środkowej, po czym osadzamy w niej poszczególne wręgi, w dowolnej kolejności, wzmacniając miejsca styków klejem. Nie usuwając pinesek przyklejamy do szkieletu elementy pokładu, po czym pozostawiamy go na jakiś czas, aż zupełnie wyschnie. W międzyczasie przystępujemy do wycinania wręgów i podłużnie podwodnej części kadłuba.

Po usunięciu pinesek odwracamy szkielet dnem do góry i za pomocą długiej linijki kreślimy pośrodku części dennej linię, która ułatwi nam przyklejenie po-dłużnicy. Aby uniknąć powichro-wań, należy pineskami przymocować rufową część pokładu do stołu lub deski — i to w ten sposób, aby ich ostrza nie przebijały pokładu, lecz tylko łebki dociskały jego zewnętrzne krawędzie do płaszczyzny deski. Wręgi części podwodnej montujemy w dowolnym porządku.

Z kolei wykonujemy poszycie dna. Czynność tę należy rozpocząć od wycięcia sklejek, łączących poszczególne elementy poszycia. Części te oznaczone są tymi samymi symbolami, co wręgi denne, do których sklejki winny być przyklejone. Po przytwierdzeniu sklejek do wręgów oklejamy dno elementami poszycia (cz. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7D). W pierwszej kolejności przymocowujemy sklejkę o-znaczoną numerem 4D, która mieści się pomiędzy wręgiem nr „W”4 a „W”8 (uwaga: strzałki na poszyciu wskazują kierunek dziobu). Pozostałe elementy poszycia przyklejamy po uprzednim ukształtowaniu i dopasowaniu do już zamocowanych. Szczególnie starań-