B (83)

POLSKI SAMOLOT „RWD-9”

Opracowanie graficzne i opisowe ANDRZEJ KARPIŃSKI-WARSZAWA

SAMOLOT „RWD-9” stanowił udoskonaloną formę zwycięskiej challenge’ówki z 1932 r. „RWD-6”.

Był to górnopłat zastrzałowy, konstrukcji mieszanej. Kadłub spawany z rur stalowych, pokryty płótnem. Dwudźwigarowe skrzydła — wykonane całkowicie z drewna i kryte od 9podu sklejką a z wierzchu płótnem — wsparte były zastrzałami profilowanymi w kształcie litery V i dla zabezpieczenia przed wyboczeniem wzmocnione wspornikami.

Każde skrzydło zaopatrzone było w wysuwające się automatycznie trójdzielne skrzela, umieszczone niemal na całej jego rozpiętości oraz w klapy wychylające się o kąt 20°.

Konstrukcja usterzenia była drewniana. Golenie podwozia — tej samej konstrukcji, co zastrzały — miały amortyzację olejowo-powietrzną o dość dużym skoku. Koła balonowe (niskiego ciśnienia) zaopatrzone były w hamulce szczękowe. Zadowalającą widoczność dawał układ górnopłata i dobre oszklenie kabiny.

W płatowcu znajdowały się cztery wygodne, nastawiane w locie fotele, a dwa z nich — przednie — zaopatrzone były w urządzenia do sterowania. Kabinę można byłp wietrzyć w locie przez okna (otwierane) oraz wywietrznik znajdujący Się na czołowej szybie.

Zespół napędowy stanowił 9-cy-lindrowy silnik gwiazdowy „Walter Bora'’ 200 KM lub „Skoda GR-760” o mocy 250 KM oraz śmigło metalowe o nastawnym skoku. Oprofilowanie silnika pierścieniem To-wnenda w dużym stopniu zmniejszało opory czołowe. Zgodnie z regulaminem, skrzydła składały się szybko i w bardzo prosty sposób.

Z silnikiem. „Walter Bora” pła-towiec osiągał prędkość maksymalną 245 km/godz., przelotową — 210 km/godz.

Prędkość minimalna wynosiła 55 km/godz. Zasięg 750 km. Napełnione paliwem zbiorniki — dwa w skrzydłach i jeden w kadłubie za kabiną — pozwalały na lot 3,5-godzinny.

Dane techniczne

Rozpiętość 11,64 m.

Długość 8,00 m.

Wysokość 2,93 m.

Prędkość maksymalna 280 km/godz. Powierzchnia nośna 16,50 m². Ciężar własny 560 kG.

Ciężar użyteczny 370 kG.

Wyczyny uzyskane na zawodach przez samoloty z silnikiem „Skoda GR-760”

Prędkość na trasie 300 km

—    255 km/h

Prędkość min. na bazie

—    54,14 km/h Lot okrężny na trasie — 9538 km ze średnią prędkością 205,15 km/h Start ną bramkę o wysokości 8 m — 76,1 m.

Lądowanie znad bramki o wysokości 8 mi — 78,8 m.

Zużycie paliwa na 100 km przy prędkości 196 km/h — 12,11 kG. Czas montażu i demontażu samolotu — 46 sek.

Zasięg samolotu 750 km.

Pułap praktyczny 7000 m.

Samoloty „RWD-9” malowane były na kolor czerwony 'i srebrny w sposób pokazany na planach. Numery startowe oraz znaki rejestracyjne na skrzydłach — czarne.

A oto numery startowe, znaki rejestracyjne i nazwy na bokach kadłuba:

Nr 71 SP-DRD Jan Śniadecki.

Nr 72 SP-DRE Podoficer I.

Nr 74 SP-DRF.

Nr 75 SP-DRC.

Samolot z numerem startowym „71” (SP-DRD „Jan Śniadecki”) z załogą: kpt. pil. Jerzy Bajan i st. sierż. Gustaw Pokrzywka, odniósł zdecydowane zwycięstwo (I miejsce 1896 pkt.) w challenge 1934 r. w Warszawie. Był to sukces tym większy, że II miejsce zdobył również na „RWD-9” (SP-DRC nr startowy 75) pilot Stanisław Połczyński z mechanikiem Stanisławem Zientkiem liczbą 1866 pkt. Konkurenci — szczególnie Niemcy — byli bardzo groźni. Okazało się jednak, że jesteśmy lepsi, a zwycięstwo Żwirki i Wigury w 1932 roku nie było przypadkowe.

Obydwa challenge to największe tryumfy polskiego lotnictwa sportowego.

Model wykonany został w skali 1:25.

WSKAZÓWKI OGÓLNE

Do pracy nad modelem potrzebne są następujące narzędzia i materiały: nożyczki, pinceta, nóż z ostrym końcem, skośnie ułamana żyletka, linijka, czarny tusz, kleje rybne „Syndemat”, „Syndetin” albo nitrocelulozowy „Crystal-Cement”. Bardzo dobrze klei karton również klej „PCW” oraz „Butapren”. Są to kleje szybkoschnące, nie pozostawiające plam. Kleju roślinnego ani fotograficznego nie należy używać, gdyż schną one długo i słabo spajają karton. Potrzebne będą również patyczki do smarowania klejem, drut (spinacze biurowe) na podwozie oraz ka-w^Jałek tekturki o grubości 1 mm. niezbyt ścisłej, tak aby dawała się ciąć nożyczkami.

BUDOWA MODELU

Kadłub części 1, 3, 4, 5, 6, 7.

Wpierw należy wyciąć z ark. 1 część oznaczoną cyfrą 1, a następnie wyciąć w niej otwory podłużne w końcu kadłuba (umocowuje-