CCF20120309000 (2)

Wf

5)o$rf J)ajćzwan JwWpfl War^ay/a 2.005

nie z postanowieniem własnego sądu, wynajętej firmie prawnej w kraju przetrzymującym przestępcę, żeby firma ta reprezentowała w sądzie interesy kraju wzywającego, w celu uzyskania zgody na ekstradycję. W każdym państwie, które stosuje taką procedurę, policja powinna mieć pełnomocnictwa do dokonywania takich aresztowań.

W okresie od 1 czerwca 1970 do 1 czerwca 1971 roku 554 osoby były aresztowane w rezultacie powiadomień o ściganiu, wydanych przez Sekretariat Generalny Interpolu lub innych interwencji Interpolu. Liczba wniosków i działań policyjnych znacznie wzrastała rok po roku, proporcjonalnie do rozwoju procesów globalizacji i skali międzypaństwowych przemieszczań się. Bardzo duży skok miał miejsce w latach dziewięćdziesiątych, kiedy ostatecznie opadła „żelazna kurtyna”, a wjazd i wyjazd do byłych krajów socjalistycznych znacznie się uprościł. Niestety, największą aktywność przejawili nie drobni przedsiębiorcy i tym bardziej nie turyści, a przestępcy. W 2000 roku tylko sama Rosja skierowała przez kanały Interpolu około 100 000 wniosków i powiadomień.

W większości państw Europy Zachodniej przyjęta jest z tymi czy innymi różnicami procedura aresztu ekstradycyjnego. Stany Zjednoczone na razie tego nie zrobiły i surowo interpretowana przez prawodawstwo federalne procedura ekstradycji jest zachowana.

Jest oczywiste, że Interpol powinien być wrażliwy na liczne dyplomatyczne, polityczne i prawne czynniki przy wykorzystywaniu swoich szerokich możliwości i wypełnianiu swoich funkcji.

Współpraca krajów członkowskich Interpolu, kończąca się efektywnymi działaniami zatrzymania międzynarodowych przestępców bez zagrożenia suwerenności władz krajowych, bardzo często zależy od wzajemnego zaufania, szacunku, dobrej woli, wzajemnego zrozumienia, a nawet stosunków osobistych.

Organizacja Interpolu

Interpol jest zazwyczaj przedstawiany jako organizacja unikatowa. Oprócz funkcji spełnianych przez jego narodowe agendy policyjne, własnej sieci radiowej, sieci teleksów i systemu zbierania, wymiany, przechowywania i odtwarzania informacji

0    działaniach przestępczych, jest też organem doradczym, w którym punkty widzenia różnych narodów i państw mogą być przedmiotem badań, omówienia i, jeśli to konieczne, korekty.

Konsekwencją prób osiągnięcia wspólnego celu przeciwstawienia się przestępczości są czasami niekorzystne skutki ekonomiczne lub społeczne, ponoszone przez jeden lub kilka krajów w imię wspólnego dobra. Tak na przykład było, kiedy Interpol zajmował się problemem rozprowadzania narkotyków.

Czasami problem powinien być opracowany na poziomie technicznym, zanim jego rozpatrywanie przejdzie na poziom rządów: emocje, duma narodowa lub racje polityczne mogą stworzyć dodatkowe kłopoty w organizacji zgodnych działań, jak to było w związku z problemem terroryzmu powietrznego.

Zgromadzenie Ogólne

Zgromadzenia Ogólne Interpolu rozpatrują najbardziej aktualne problemy walki z przestępczością i próbują znaleźć sposoby ich rozwiązania. Spotyka się tam Wschód i Zachód, Arabowie

1    Izraelczycy, chrześcijanie i buddyści, ludzie wszystkich narodowości i ras, w celu wymiany doświadczeń i osiągnięć. To zebranie jest sercem i głową organizmu, walczącego z przestępczością; jest to także władza, najwyższy organ zarządzania Interpolu. Każdy członek MOPK - oficjalna agenda policyjna, mająca pełnomocnictwa rządu swojego kraju - może mieć jednego lub kilku delegatów do Zgromadzenia Ogólnego, przy czym jeden

121