CCI00080

2. PREZYDENT REPUBLIKI

Wyniki referendum z 2 czerwca 1946 r. przesądziły o republikańskiej formie państwa. Większość wyborców opowiedziała się za tą formą ustroju, uznając. że monarchia ostatecznie skompromitowała się w okresie faszyzmu. Dlate-c: społeczeństwa nie zadowoliło ustąpienie króla Wiktora Emanuela na rzecz swego syna Umberto.

Konstytucja określa w art. 87, że głową państwa jest Prezydent Republiki, który pochodzi z wyborów przeprowadzanych przez parlament na wspólnym posiedzeniu połączonych izb. Ciało wyborcze zostało dodatkowo poszerzone o udział po trzech delegatów z każdego regionu, wybranych przez radę regionalną. Tylko region Valle d’Aoste ma wyjątkowo jednego delegata.

Ogółem Zgromadzenie Narodowe liczy 1010 tak zwanych Wielkich Elektorów. Wśród nich: 628 deputowanych, 314 senatorów, 10 dożywotnich senatorów i 58 reprezentantów regionów.

Kandydat na prezydenta musi spełniać następujące warunki: ukończonych pięćdziesiąt lat życia, korzystanie z pełni praw cywilnych i politycznych. Wybory te odbywają się w głosowaniu tajnym, a do uzyskania mandatu wymagane jest poparcie dwu trzecich zgromadzenia. Licząc się z tym, że uzyskanie tej . :ekszości może być nieosiągalne, ustrojodawca postanowił, że po trzeciej turze głosowania do uzyskania mandatu wystarcza większość bezwzględna. Praktyka wykazała, że osiągnięcie większości kwalifikowanej jest niezwykle trudne: bywały przypadki, że należało przeprowadzać ponad dwadzieścia tur głosowania.

I Wyjątkiem były tu ostatnie wybory głowy państwa w roku 1999, gdzie Car-lo Anzeglio Ciampi otrzymał 707 głosów już w pierwszym głosowaniu.

Kadencja prezydenta wynosi siedem lat. W przypadku zaistnienia przeszkód uniemożliwiających prezydentowi sprawowanie urzędu zastępstwo czasowe pełni przewodniczący Senatu. W razie wystąpienia trwałej przeszkody, śmierci lub rezygnacji prezydenta przewodniczący Izby Deputowanych zarządza wybory nowej głowy państwa.

Konstytucja zakazuje łączenia urzędu Prezydenta Republiki z jakimkolwiek ■anym stanowiskiem, przy czym pojęcie „stanowisko” jest rozumiane bardzo szeroko i nie jest ograniczane wyłącznie do urzędów państwowych. Tak szeroką Lmerpretację użytego w konstytucji sformułowania potwierdza praktyka, czego dowodem jest fakt, że gdy na to stanowisko wybrany został G. Saragat, ówczesny przywódca socjaldemokratów, wówczas zrezygnował on z pełnienia wszelkich funkcji partyjnych.

| Zgodnie z art. 90 Konstytucji Prezydent Republiki nie ponosi odpowiedzialności za swe czynności wykonywane w ramach realizacji powierzonych mu funkcji. Konsekwencją przyjęcia tej zasady jest zakaz samodzielnego działania. Sz^d też żaden akt prezydenta nie jest ważny bez kontrasygnaty przedkładające-g: go ministra. Składając swój podpis, określony minister bierze na siebie za ten ai: odpowiedzialność przed parlamentem. Pewne akty wymagają kontrasygnaty premiera.

85