choroszy$1

241

lub podobnym ustawieniu obrabiarki. Podobne technologicznie w zakresie obróbki na rewolwerówce są np. przedmioty pokazane na rysunku 10.1. Wyposażenie bowiem re-wolwerówki w noże do toczenia głównych powierzchni i wcięć oraz głowicę do gwintowania umożliwia wykonanie wszystkich czterech przedmiotów, przy czym wymagane różnice wymiarowe można tutaj uzyskać łatwo przez zmianę położenia narzędzia lub przestawienie zderzaków wyznaczających krańcowe położenie ruchomych zespołów obrabiarki. Omawiane przedmioty można również wykonać na automacie tokarskim krzywkowym. Zastosowanie w tym wypadku obróbki grupowej jest jednak nieekonomiczne, zachowanie bowiem niezbędnych różnic wymiarowych wiąże się z koniecznością wymiany krzywek sterujących ruchami suportów. Czynności te jako bardzo pracochłonne przekreślają podobieństwo technologiczne rozpatrywanych przedmiotów na automacie tokarskim krzywkowym.

Przedmioty przewidziane do grupowej obróbki można ująć w dwie zasadnicze grupy:

a)    cykl produkcyjny od początku do końca przebiega na obrabiarkach jednego typu,

b)    wspólnie obrabiane tylko w jednej operacji, a dalsza obróbka jest wykonywana według indywidualnych procesów lub w ramach innych grup.

W zbiorze pierwszym są skupione przedmioty drobne, wykonywane najczęściej na rewolwerówce lub automacie tokarskim. Dla takiego zbioru przedmiotów opracowuje się tzw. grupowy plan zabiegów (rys. 10.2). Zasadę doboru do zbioru drugiego przedmiotów, dla których wspólna jest tylko jedna operacja, obrazuje rysunek 10.3.

W metodzie obróbki grupowej plan zabiegów oraz oprzyrządowanie obrabiarki dobiera się dla tzw. syntetycznego przedstawiciela grupy, tj. przedmiotu, do którego zastosowano wszystkie zabiegi występujące w obróbce dowolnego przedmiotu grupy (rys. 10.4).

Rys. 10.3. Schemat przebiegu obróbki przedmiotów należących do zbioru drugiego