DSC00156

Thóroigne pr/oz cało życie miała 8ię czuć odpowiedzialna za obu swych braci. Gdy tylko była już w stanic pokrywuć koszty własnego utrzymania, troszczyła się także o ich karierę. Po licznych upokarzających doświadczeniach, których zaznała ze strony swoich krewnych, u których po śmierci matki pracowała jako stużącu, w wieku 1*1 czy 15 łat postanowiła pójść własny drogą. Wynąjmo-wału się jako pasterka bydłu, pracowału jako szwuczka i opiekunka do dzieci, dopóki nie znalazła zatrudnienia u pewnej rodziny, która życzyła jej naprawdę dobrze, liazom z córki) gospodarzy otrzymywała lekcje muzyki, zdobywając tym samym podstuwy swojego późniejszego wykształcenia zawodowego - została śpiewaczką.

Do tej pory Thóroigne otrzymała jedynie wykształcenie typowe dla ubogich dziewcząt: w klasztorze uczyła się katechizmu i szycia. Teraz nabrała również nieco szlifu wytwornej córki, co pozwoliło jej później poruszać się pewnie w nąjwyższych sferach. Razem z rodziną Colbert Thóroigne przeniosła się do Anglii. Tam poznała młodego mężczyznę, wywodzącego się z zamożnej rodziny szlacheckiej, zakochała się w nim i wierząc w jego obietnicę małżeństwa, została jego kochanką. Zamiast się z nią ożenić, zabezpieczył jej przyszłość niebagatelnym podarunkiem w wysokości 200 tysięcy funtów, co na owe czasy było majątkiem. Związek rozpadł się, gdyż, według wypowiedzi Thóroigne, nie mogła ona znieść tego, że oddawał się on „wszelkiego rodzaju wyuzdaniu’ ^iy.

Żywot, jaki wiódł, miał również niemiłe konsekwencje dla jego kochanki. Nabawiła się uporczywej choroby wenerycznej, z powodu której poddała się kuracji rtęcią. Niektórzy biografowie uważają tę chorobę za syfilis i twierdzą, że z faktu tego można wyprowadzać przyczyny późniejszej choroby psychicznej Theroi-gne²⁰. Tezę tę jednak trudno utrzymać wobec dwóch medycznych opinii z 1791, które nie zawierają jakichkolwiek wzmianek o chorobie wenerycznej, a także wobec rozpoznania Esquirola, w którym nie ma w ogóle mowy o objawach syfi li tycznych, a które również wtedy dawałyby się stwierdzić.

Po rozstaniu z kochankiem Thóroigne próbowała swoich sił jako śpiewaczka, jednak bardzo szybko położyły temu kres oszukańcze machinacje jej nauczyciela muzyki. Gdy do jej uszu dotar-y pierwsze plotki o politycznych zmianach zachodzących we

Francji, znajdo w ula się v#« Wlotzcch. Juz Wv«dyk prm prwww mie«zkuła ze swoim kochankiem w Paryżu, teraz pełna «WW«-mości powróciła do fruncunkiej utolicy w maju naft.

Rewolucyjna utmoaferu przełomu zachwyciła ją i natychrt,uMt zjednała. W swoich wspomnieniach Thóroigne pisała „Chociaż. rączego me rozumiałam, ogólne podniecenie udzieliło su; i mnie Nie miałam absolutnie żadnego wyobrażenia o prawach ludu. ale prze-cięż z natury kochałam wolność. Jakiś instynkt, jakieś żywe uczucie. którego dokładniej nie potrafił} nazwać, sprawiło, ze pochwalałam Rewolucję Francuską, nie wiedząc właściwie dlaczego"*'.

Jednakże już wkrótce miało się to zmienić. Przepełniona żądzą wiedzy, Thóroigne zaczęła zasięgać informacji, feledzila wszystkie debaty Zgromadzenia Narodowego i osiedliła się nawet w Wersalu, by być bliżej tych wypadków. Dużo czytała i dokładnie przygotowywała się do poszczególnych punktów porządku dziennego. Kobiety nic miały wprawdzie wstępu do sali deputowanych, ale polityczne wydarzenia mogły śledzić z balkonów. Już wkrótce Thóroigne zaczęła być zauważana przez swoich współczesnych; samodzielnie i świadomie komentowała procesy zachodzące w Zgromadzeniu Narodowym. To jej przypisywano największy wpływ na opinię publiczną. A była kobietą, która zdecydowanie wypadła z ram; obca w Paryżu, bez poważanej rodziny i stanowiącego podporę męża, młoda i piękna, pełna sil witalnych i politycznego zaangażowania.

Dla lojalistów stała się w owym czasie sztandarową postacią ich kontrrewolucyjnej kampanii. Wyszydzana była jako „muza Demokracji”, jako „Wenus polityki”, której posłuszni są najważniejsi patrioci. Kobieta - Thóroigne miała stać się osobą, która kieruje losami Rewolucji, pisze najbardziej przekonujące mowy, dyryguje sposobem glosowania deputowanych, a nawet korumpuje cały regiment; oczywiście wszystko jedynie za pomocą oręża swej pici. Uprawianie tego typu polemiki miało na celu skarykaturowanie samodzielnie działającej kobiety i wymierzone było w samoświadomość męskich przedstawicieli ugrupowań rewolucyjnych.

W taki też sposób powstała legenda czynów Thóroigne w nocy z 5/6 października 1789; radykalna rewolucjonistka - kobieta z bronią w ręku, krwiożerczo domagająca się głowy Marii Antoni-

49