DSC00655 (11)

dziedzinach sytuacja A i B przypomina inalyluejoną.5 lizację istniejącą w większych społeczeństwach.

Pójdźmy w naszym przykładzie krok dalej i wy. obraźmy sobie, że A i B mają dzieci. Z tą chwilą sytuacja zmienia się jakościowo. Pojawienie się treo-cfej strony zmienia charakter interakcji między A i B, a zmieni się ona jeszcze bardziej, jeżeli będzie-my do niej włączać dalsze osoby," Instytucjonalny świat, który w początkowej sytuacji A i B istniał in etatu nasesndi, zostaje obecnie przekazany innym. W procesie tym Instytucjonalizacja doskonali się. Ustalanie się nawyków i typizacje przedsięwzięte we wspólnym życiu A i B. układy, które dotąd były jedynie koncepcjami ad hoc dwu jednostek, stają się teras instytucjami historycznymi. Wraz z nabyciem historyczności układy te zyskują jeszcze inną kluczową cechę; albo, dokładniej, doskonałą cechę. której zaczątki pojawiły się, gdy tylko A i B zaczęli wzajemne typizacje swojego postępowania: cechą tą jest obiektywność. Oznacza to, że instytucja, która się teraz wyłoniła (na przykład instytucja ojcostwa, z którą spotykają się dzieci), jest doświadczana jako istniejąca ponad i niezależnie od osób, którym przyszło ucieleśniać ją w danym momencie. Innymi słowy, instytucje są obecnie postrzegane jako posiadające własną realność, jako rzeczywistość, która staje przed jednostką w postaci zewnętrznego i narzucającego się faktu.¹

Dopóki rodzące się instytucje są tworzone i utrzymywane jedynie w interakcji A i B, ich obiektywność pozostaje niepewna, łatwo ulegająca zmianie, niemal pozorna, mimo źe już przez sam fakt ich

ukHziallowftnia uzyskują one walor obiektywności. Formułując to nieco inaczej: zrutynizowana podstawa działalności A i B jest w dalszym ciągu dość podatna na zamierzona interwencje ze strony A i 6. Jakkolwiek czynności zrutynizowane, raz utrwalone, mają tendencją do tego, aby trwać, możliwość ich zmiany albo nawet zniesienia pozostaje w świadomości jako coś w dyspozycji. Za stworzenie tego .świata odpowiedzialnymi są wyłącznie A i B. A i B zachowują taż zdolność do jego zmiany albo obalenia. Co więcej, ponieważ ukształtowali oni ten świat sami podczas wspólnej biografii, którą potrafią sobie przypomnieć, tak ukształtowany świat jawi im się jako całkowicie przejrzysty. Rozumieją oni świat, który sami zrobili. Wszystko to ulega zmianie w procesie transmisji na rzecz nowego pokolenia. Obiektywność instytucjonalnego świata staje się „bardziej solidna” i „twardsza” nie tylko dla dzieci, ale także (na zasadzie lustrzanego odbicia) dla rodziców. „Znowu zmierzamy do tego” zmienia się teraz w formułę: „Oto jak należy robić te rzeczy”. Tak postrzegany świat zyskuje w świadomości stałość; staje się rzeczywisty w coraz bardziej narzucający się sposób i nie może być już tak łatwo zmieniany. Dla dzied, zwłaszcza we wczesnej fazie ich socjalizacji, staje się on ich światem. Dla rodziców przestaje on być „na niby” i zaczyna być „na serio”. Dla dzieci przekazany im przez rodziców świat nie jest całkowicie przejrzysty. Ponieważ nie miały udziału w jego ukształtowaniu, stoją wobec niego jako wobec rzeczywistości danej, która jak przyroda, przynajmniej miejscami, jest nieprzenikniona*

Dopiero w tym momencie możemy w ogóle mówić

0    społecznym świede, mając na myśli wielostronną

1    daną rzeczywistość, która staje wobec jednostki w podobny sposób jak rzeczywistość świata przyrodniczego. Jedynie w tej postaci, jako świat obiektywny, układy społeczne mogą być przekazywane nowemu pokoleniu. We wczesnych fazach socjalizacji dziecko

1

W tym kuoteklck walu Jest iruilm skumała poświęcam I rozwojowi od diady do triady. Dalsza argumentacja; łączy koncepcje obiektywności rzeczywistości społecznej Simraela f Durki* heima.    '^{1 ;}

s W języku DsrkbdBi znaczy to, te wraz s rozwojem dlaś w triady 1 dalej, początkowe układy stają etę autentycznymi „taktami społecznymi" zryli uzyskują choeMtś.