Roman Wieruszewski
s. KoinltetPtm Eko"0.n W. i K„l(u,„nwfc
C„(lłecznvch i Kulturalnych w od?-Fkonomic/ny^' | . osobistych i Politycznych,
Pakl 7‘wiźniacKSO" ^"ozorującego realizację jego po. różnienia od>* ,,,„1., organu" m dojść do porozum*,
T-. 1 ' ‘
sprawozdania
państw
■■ - -r , następnie W^£rf^v0ow»ne postanowienia 1,
ZiedpT,“raCl™Su przestrzegania jego postano-cie Pakt te. roWama
co do metod na strony- ]V w art. 16-22 postanowień
wień przez pan w czę^ dnie z programem ustalo-
W SWl t • mają obowiązek § zainteresowanymi organi-
państwa-strony^ pQ konsultacja* ^__składaniasprawoz-
nym przez E owanyim oraz p tępu dokonanego w za-
P°diętyChŚr0d anych w Pakcie. Raporty winno się dań doty^Pja praw uznany^ przesyla je do ECOSOC
kresl.e pr4kretar§zowi Generalne , powinny oceniać dokona-
^S^sowanycbag^- pVrzesvlasięrównieżKorrń-
n^m z na ich
SS-*» ESr£W^raz z wynikającymi z nich Hzeniu Oeólnemu tych
utworzenie
Komitetu
zaleceniami. . .
Ten system nastręczał spore trudności, gdyż nie było wiadomo, w jaki sposób Rada Gospodarcza i Społeczna ma realizować powierzoną sobie funkcję. Pierwotnie ECOSOC powołał „Sesyjną Grupę Roboczą", której celem miało być rozpatrywanie raportów państw. Do organu tego dokooptowano wkrótce osoby posiadające speqalistyczną wiedzę i przemianowano go na „Sesyjną Grupę Roboczą Ekspertów Rządowych". Jednakże działalność tej Grupy dawała poważne powody do krytyki. Nie udało jej się np. opracować żadnych rekomendacji za wyjątkiem zaleceń o charakterze proceduralnym. W rezultacie nie była ona w stanie zagwarantować Radzie pomocy w realizaqi postanowień art. 21 Paktu, na mocy którego ma ona przedkładać od czasu do czasu Zgromadzeniu Ogólne mu raporty wraz z rekomendacjami o charakterze ogólnym oraz z podsumowaniem informacji otrzymywanych od państw-stron i agencji wyspecjalizowanych. W efekcie propozycja utworzenia Komitetu — na wzór innych ciał traktatowych — przyjęta została ez większych oporów. Rzec by można, że była to ostatnia już szan-
88